فینال سوپر کاپ ایتالیا بود که میلان توانست یووه را ببرد و پس از 3-4 سال یک جام بگیرد؛ پس از بازی همه از بازگشت میلان به فوتبال حرف می زدند؛ تمجید ها از مونتلا به حداکثر رسیده بود، مونتلا همان کسی بود که ما می خواستیم؛ ما در لیگ هم مدعی هستیم؛ غول خفته بیدار شده؛ دلامادونیا های جذاب را در آینده نزدیک شاهد خواهیم بود؛ ستارگان فوتبال به میلان خواهند آمد؛ دوران افت ما به پایان رسید ... و مدیران میلان به وی قول خرید بازیکن در ژانویه و هزینه ۱۰۰ میلیون در ژانویه را می دادند.
اما آن وقت کسی به دست های خالی مونتلا نگاه نمی کرد؛ که او دارد با چند بچه نتیجه می گیرد؛ چند بچه ای که با دل و جان بازی می کنند؛ مونتلا به عهد خود وفا کرده بود و وقت وقت وفای به عهد مدیران بود؛ گذشت و به ژانویه رسیدیم؛ مونتلا درخواست یک مدافع؛ یک هافبک و یک مهره هجومی از مدیران کرد؛ این حداقل درخواست او برای خوب به پایان رساندن فصل و کسب سهمیه بود؛ مدیران امروز و فردا کردند و در آخر هم گزینه های مونتلا را نخریدند و گزینه های خودشان را خریدند .
مصدومیت و محرومیت ها آمدند؛ دست مونتلا خالی شد؛ امروز سومین باخت پیاپی شاگردان مونتلا رقم خورد و اگر به ترکیب نگاه کنیم دلیلش را خیلی خوب می فهمیم؛ دست های خالی مونتلا.
آقای مدیر مونتلا توان معجزه ندارد.