مهم‌ترین دغدغه کی روش؟

 این سومین برد در چهار بازی تدارکاتی تیم ملی (برد مقابل توگو و پاناما و تساوی مقابل روسیه) بعد از صعود به جام جهانی بود و امید موفقیت در روسیه را پررنگ‌تر می‌کند.

هرچند فدراسیون نتوانسته حریفان درجه اولی پیدا کند یا کی‌روش دوست ندارد که تیمش با مدعیان روبه‌رو شود، با این حال نمی‌توان این بردها را نادیده گرفت و تنها به ضعف حریفان ربط داد. تیم ملی این روزها انسجام خوبی پیدا کرده که می‌تواند مقابل حریفی از آمریکای جنوبی برای برد به میدان برود و به نتیجه دلخواهش برسد. از طرف دیگر باور برد در ذهن بازیکنان نقش بسته و آنها در هر مسابقه‌ای با هدف پیروزی به زمین می‌روند.

تیم ملی نسبت به چهار سال قبل که برای سفر به برزیل آماده می‌شد تفاوت اساسی دارد و این بار انتظار می‌رود در جام جهانی با چهره متفاوتی به میدان برود. اگر چهار سال قبل تیم کی‌روش با دفاع فشرده برای نباختن بازی می‌کرد، در بازی‌های اخیر شاهد فوتبالی تهاجمی از این تیم هستیم. هرچند می‌توان تیم جام جهانی قبلی را مستعدتر دانست، ولی تیم فعلی که کی‌روش زمان زیادی با آن صرف کرده، فوتبال سریعی بازی می‌کند که لازمه موفقیت در بالاترین سطح است. کی‌روش توانسته تیمش را به فوتبال تکضرب با ریتم بالا (های تمپو) عادت دهد و همین فرمول کمک کرده تیم ملی در بازی‌های تدارکاتی ضمن کسب سه پیروزی فرصت‌های زیادی خلق کند.

اگر در قرعه‌کشی جام جهانی خوش‌شانس باشیم، با توجه به حضور در سید سه تیم ملی می‌تواند در دو بازی مرحله گروهی با همین روش تهاجمی و با هدف پیروزی به میدان برود و بختش را برای صعود آزمایش کند. تیم کی‌روش در برابر سرگروه که به احتمال زیاد قوی‌ترین تیم گروه خواهد بود هم می‌تواند به همان روش قبلی که مبنی بر دفاع فشرده در زمین خودی و ضدحمله است تکیه کند. در تغییر رویه تیم ملی یک هوشمندی هم دیده می‌شود. در این جام نقطه قوت تیم کی‌روش در نیمه تهاجمی است و او هنوز نتوانسته بلوک دفاعی دلخواهش را شکل دهد، به همین خاطر او ترجیح می‌دهد با بازی بسته ریسک نکند و توپ بیشتر در میانه زمین یا نیمه زمین حریف جریان داشته باشد.

البته تیم کی‌روش هنوز کامل نیست و او هنوز نتوانسته به ترکیب دلخواهش در خط دفاع و میانی برسد. مهم‌ترین دغدغه این مربی در خط میانی است که هنوز جانشینان مطمئنی برای نکونام و تیموریان پیدا نشده و در هر بازی ترکیب‌های مختلفی را محک می‌زند. او بازی با ونزوئلا را با مثلث عزت‌اللهی، کریمی و دژاگه در خط میانی شروع کرد و در نیمه دوم ترجیح داد مثلث کریمی، قدوس و ایمانی را امتحان کند. اگر دژاگه با وجود نداشتن تیم باشگاهی موقعیت نسبتا مطمئنی به‌عنوان هافبک هجومی تیم ملی دارد، نامزدهای بازی در دو پست هافبک دفاعی فاصله خیلی کمی از یکدیگر دارند و تا روز آخر نمی‌توان گفت که چه کسانی در ترکیب اصلی خواهند بود.

در خط حمله هم نیمکت‌نشینی و افت آزمون به نظر می‌رسد موقعیت او را کمی متزلزل کرده و بعید نیست کی‌روش در ذهنش به گزینه‌های دیگر هم فکر کند. تیم ملی اما در مجموع شرایط خوبی دارد و اگر کی‌روش بتواند در ماه‌های باقی‌مانده این چند جای خالی را پر کند، صعود به مرحله حذفی دور از دسترس نخواهد بود.