تصمیم ناب منصوریان: جوانگرایی نه، برانکوگرایی!

به گزارش فرتاک ورزشی،سه تیر، چند تک به تک و موقعیت. استقلال بازی را پیش از سوت داور برد. زمانی که لیست داده شد. همان موقع که اعلام شد حسینی به جای رحمتی درون دروازه حضور دارد. بالاخره یک سرمربی قبل و بعد از کی‌روش این جرات را پیدا کرد که یک دروازه‌بان بزرگ ولی مسن را روی نیمکت بنشاند. یا حتی حضور زکی‌پور به‌جای یعقوب پر از ایراد. بازی ندادن به خسرو حیدری و حضور مجتبی حق‌دوست-بهنام برزای از ابتدای مسابقه. این همه تصمیمات درست علیرضا منصوریان پیش از شروع مسابقه بود. به قولی بالاخره منصوریان فرصت کرد که از دل‌مشغولی‌های خارج زمینش کم کند و فوتبال تیمش را ببیند. منصوریان فوتبال استقلال را دید و تصمیمات درست را بالاخره لحاظ کرد. 

این آخرین تیر علیمنصور برای فرار از بحران و نگه‌داشتن نیمکت استقلال بود. تیمش به هر راهی زده بود تا نتیجه بگیرد ولی ناکام بود. شکست در جام حذفی هم آخرین بهانه را از منصوریان گرفت تا او را وادار کند مسیر را از اول طی کند. ابتدای مسیر، همان راهی بود که استقلالی‌ها می‌خواستند. بالاخره تیم جوان شد. 3.2 سال استقلال جوان‌تر از بازی با تراکتورسازی شد و این راه، راه درست بود. منصوریان به خوبی می دانست که بازی دادن به جوان‌ها، راه حل خروج از بحران است. ولی ترس از شکست، این جرات را از او گرفته بود. در اولین فرصتی که او راه دیگری نداشت و به بن‌بست رسید، این مسیر را در پیش گرفت. 

استقلال در این بازی جوان‌گرایی نکرد. بلکه به جوانانی بازی داد که بهتر از بازیکنان فیکس اول فصل بودند. همان کاری که برانکو با پرسپولیس کرد. خروج بنگر و نورمحمدی و بازی دادن به محمد انصاری، جوان‌گرایی نیست. بلکه یک تصمیم منطقی است. زمانی این تصمیم جوان‌گرایی نامیده می‌شود که فاصله دو بازیکن زیاد نباشد و برای آینده باشگاه، استفاده از بازیکن معمولی‌تر ولی جوان در دستور کار قرار بگیرد. حالا که جوان‌های استقلال بهتر از پیرمردهایش هستند، تصمیم منصوریان یک تصمیم درست و ناب بود؛ نه جوان‌گرایی.