این دو نفر فصل گذشته در بسیاری از مسابقات در کنار هم به میدان میرفتند، اما برانکو از اواخر فصل گذشته تصمیم گرفت فقط با یک هافبک دفاعی بازی کند و البته ترجیحش کمال کامیابینیا بود. نوراللهی امسال و تا قبل از بازی جمعه فقط یک بار فیکس شد که مربوط به مسابقه با سپاهان در اصفهان میشد؛ دیداری که کامیابینیا به دلیل محرومیت آن را از دست داد و فرصت به احمد رسید تا قابلیتهایش را نشان بدهد. واقعیت آن است که اغلب مواقعی که نوراللهی برای پرسپولیس به صورت ثابت بازی کرده، سرخپوشان نمایش تیمی منظمتری داشتهاند؛ مثل همین بازی اصفهان که با پیروزی سه بر یک پرسپولیس همراه شد و یا مثل همین بازی اخیر با سیاهجامگان که شاگردان برانکو سه گل زدند و 10گل دیگر نزدند.
شاید اگر برانکو کمی انعطاف تاکتیکی داشت و میتوانست در برخی از مسابقات تیمش را با زوج نوراللهی و برانکو به میدان بفرستد، کار احمد هم به جدایی نمیکشید. در بسیاری از مسابقات همین فصل هم این امکان وجود داشت که برانکو هر دو هافبک دفاعیاش را فیکس کند؛ مثل مقطعی که وحید امیری مصدوم بود و سرخپوشان بدون این بازیکن باکیفیت، نمایشهای ناامیدکنندهای برابر تراکتورسازی و استقلال ارایه دادند.