وقتی مدیران مشکلات را پشت گوش می اندازند، راهی جز پناه بردن به رسان هها و افکار عمومی نمیماند. به نظر می رسد وینفرد شفر در استقلال همان روشی را انتخاب کرده که سالهاست کارلوس کی روش به لطف آن، موانع را از سر راه تیم ملی بر می دارد.
دیروز خیلی از رسانههای ورزشی، هماهنگ شده یا خودجوش از ناراحتی وینفرد شفر، سرمربی استقلال نوشتند. ناراحتیاش از مدیران باشگاه. گزارشهایی که منتشر شد، جزئیات زیادی داشت. از ماجرای لغو اردوی دبی تا به درازا کشیدن اقامت شفر در هتل دورافتاده المپیک و ممنوعالخروج شدن چند خارجی تیم بهخاطر مالیاتی که لابد قرار بوده باشگاه پرداخت کند و نکرده. (اگر درست باشد، خود همین داستانی است. مگر قرار نبود دیگر هیچ باشگاهی مالیات بازیکن را ندهد؟)ساعتی بعد از انتشار این گزارشها، بهنظر میرسید مدیران باشگاه استقلال دست بهکار شدهاند که داستان را جمعوجور کنند. اول گزارشی منتشر شد با جهتگیری کاملا متفاوت نسبت به قبلیها. در این گزارش ادعا شده بود که خود شفر اصرار دارد در هتل بماند و سختگیریاش برای انتخاب خانههایی که به او پیشنهاد میشود، نزدیک به 100میلیون تومان (هزینه هتل) روی دست باشگاه خرج گذاشته. بلافاصله هم خبر دیگری آمد که برای شفر خانه گرفتهاند و اصلا از اول هم مشکلی نبوده! افتخاری، مدیرعامل باشگاه هم مصاحبه کرد و تلویحا ناراحتی شفر و همه ماجراهای دیگر را از اساس منکر شد.
بیایید خوشبینانه به ماجرا نگاه کنیم و فرض را بر این بگذاریم که همه مشکلات همانطور که مدیرعامل باشگاه ادعا میکند، حل شده؛ خانه شفر، اردوی میان فصل، ممنوعالخروجی بازیکنان خارجی و ...
حالا سوال این است که اگر حل این مشکلات تا این اندازه ساده بوده، چرا قبل از این نشده؟ اگر میشده برای شفر خانه گرفت چرا این کار دوماه طول کشیده؟ بدتر از همه این داستانها، شایعه جواب ندادن مسئولان باشگاه استقلال به تماسهای مکرر شفر است. رفتاری که احتمالا مربیان و بازیکنان داخلی به آن عادت کردهاند اما طبیعی است که شفر آن را توهین تلقی کند.
اتفاقات این چند روز و شایعاتی که تیتر درشت روزنامهها و سایتهای خبری شد، قطعا دستاوردی برای باشگاه استقلال نداشته اما برای شفر چرا. او یاد گرفت که برای رسیدن به خواستههایش، راه بهتری از تماس گرفتن با مدیران باشگاه و مذاکره پشت درهای بسته وجود دارد؛ طرح مطالبات در رسانهها!