تیمی که از حمله نمی ترسد؛ راز موفقیت پرسپولیس در این فصل

هنوز بازی به دقیقه سی نرسیده که محسن ربیع‌خواه مصدوم می‌شود و برانکو باید جایگزینی برای او به میدان بفرستد. جانشین مدافع چپ پرسپولیس یک مهاجم است. علیپور به بازی می‌آید تا فرشاد احمدزاده به پست دفاع چپ منتقل شود. گزارشگر تلویزیونی بازی فرصت را مناسب می‌بیند تا بابت بازیکنان اوکراینی طعنه‌ای نثار برانکو کند با این مضمون: این‌قدر این دفاع اوکراینی ضعیف است که برانکو حاضر به بردن احمدزاده به دفاع چپ است اما او را بازی نمی‌دهد» گزارشگر این را می‌گوید غافل از اینکه برانکو به جز پلی‌یانسکی اوکراینی گزینه دیگری به نام صادق محرمی هم روی نیمکت دارد. برانکو در انتهای بازی جواب گزارشگر را می‌دهد. هدف هجومی کردن تیم بوده است.

راز موفقیت پرسپولیس در این فصل را باید همین دانست. اینکه برانکو برای گل زدن و حمله ابایی از اضافه کردن نفرات هجومی پرتعداد در تیمش ندارد. اما وقتی که هدف حاصل شد و پرسپولیس گل پیروزی را به ثمر رساند، آنگاه آن وجه دیگر برانکو آشکار می‌شود: برانکوی محافظه‌کار و البته منطقی. بنابراین صادق محرمی که می‌توانست در نیمه اول به بازی فرستاده شود، نیم ساعت دیرتر و در زمانی که باید از گل زده دفاع شود به میدان می‌آید چرا که در نیمه اول با توجه به تراکم دفاعی سایپا، نیاز به بازیکنان بیشتری در خط حمله بود. ضمن اینکه احمدزاده در دفاع چپ به دستور برانکو نفوذهایش را افزایش داد.

پرسپولیس برانکو، به همان جدیتی که حمله می‌کندبا همان جدیت نیز دفاع می‌کند. فلسفه بازی این تیم چنان در بین بازیکنان نهادینه شده که تازه واردی چون سروش رفیعی را در خود حل می‌کند. او پا به پای بقیه بازیکنان پرسپولیس هم در موقع حمله و هم در هنگام دفاع دوید. حفظ گل زده آن هم با ده نفر در سی دقیقه از بازی کار راحتی نیست. اما پرسپولیس به شکلی منطقی و بدون استرس و به هم ریختگی و از دست دادن نظم تیمی این کار را انجام داد. برانکو فلسفه و روش مد نظر خود را در تیم نهادینه کرده. از اینجا به بعد این آمادگی بازیکنان و کنترل مسائل حاشیه‌ای و روحی است که کیفیت بازی پرسپولیس را مشخص می‌کند.