برانکو، متهم ردیف اول تا سوم

بعد از تساوی پرسپولیس در برابر الریان قطر، مهدی طارمی سوژه اول رسانه‌ها در فضای مجازی و بحث‌های فوتبالی بود. اغلب اهالی فوتبال، طارمی را مقصر این تساوی نزدیک به شکست تلقی می‌کردند؛ البته نظرات متفاوت بود اما تعداد منتقدان مهاجم پرسپولیس بیشتر از مدافعان و حامیانش بود. چند ساعت که از این واقعه گذشت، نظرات منطقی‌تر و نگاه‌ها دقیق‌تر شد. با جمع‌بندی اتفاقاتی که دوشنبه‌شب در ورزشگاه آزادی افتاد، به این نتیجه می‌رسیم که مقصر اول این نتیجه از بازیکنان داخل زمین نبود بلکه کسی بود که روی نیمکت نشسته بود: «مستر برانکو ایوانکوویچ»! ابتدا باید اذعان کرد که پرسپولیس در مقابل الریان بد بازی نکرد. درواقع، نمایش پرسپولیس در این بازی نسبت به دو بازی قبلی‌اش در لیگ برتر مقابل صنعت نفت آبادان و پیکان، بهتر و حساب‌شده‌تر بود اما سطح تیمی مثل الریان بالاتر از لیگ برتر ایران است و بازیکنان باهوشی مثل تاباتا، سوریا و گارسیا در تیم‌های ایرانی بازی نمی‌کنند! هرچند نمایش دفاعی پرسپولیس چندان خوب نبود و می‌توان این ضعف را در ادامه نزول خط دفاعی پرسپولیس از بازی داربی 84 به بعد ارزیابی کرد. چه‌بسا اگر روز خوب علیرضا بیرانوند نبود و سوریا در دقایق پایانی کمی خوش‌شانس‌تر بود، نتیجه نهایی بازی می‌توانست برای پرسپولیس ناامیدکننده‌تر هم باشد. 
چه کسی باید پنالتی‌زن انتخاب کند؟ 
برانکو که سال‌ها قبل در تیم ملی ایران و گاهی در همین یکی، دو سال هوادارانش را ناامید کرده بود، یک‌بار دیگر هم این کار را کرد؛ اشتباهاتی که گاهی از او سر می‌زند، آن‌قدر مبتدیانه و آشکار است که باورمان نمی‌شود. مثلا انتخاب پنالتی‌زن تیم. برانکو بعد از پایان بازی و در نشست خبری گفت: «طارمی در تمرینات، به‌خوبی تمرین پنالتی را انجام می‌دهد اما در این بازی، پنالتی را از دست داد. نمی‌دانم چرا تصمیم گرفتند او پنالتی را بزند! اگر بازی را واگذار می‌کردیم، همه ساخته‌های ما فرومی‌ریخت.» اگر برانکو نمی‌داند چه کسی تصمیم گرفته پنالتی به این حساسی را بزند ما باید بدانیم؟ هواداران روی سکوها باید بدانند؟ این یکی از اصلی‌ترین و ابتدایی‌ترین تصمیماتی است که یک مربی در تیمش می‌گیرد. خود برانکو چند هفته پیش و قبل از بازی پرسپولیس و سپاهان اعلام کرد که پنالتی‌زن اول تیمش رامین رضاییان است. در بازی با سپاهان هم دو پنالتی به‌دست آمد که اولی را به آن شکل هیجان‌انگیز به طارمی پاس داد و دومی را مستقیم گل کرد. الان این سؤال مطرح می‌شود که چرا برانکو برای بازی با این درجه از حساسیت و اهمیت تصمیم مشابهی نگرفت؟ وقتی او می‌گوید نمی‌دانم چرا تصمیم گرفتند او پنالتی بزند یعنی خودش هم انتظار نداشته طارمی پنالتی را بزند. این موضوع آن‌قدر بدیهی و مسلم است که حتی نباید برایش مثال بزنیم اما برای نمونه، پنالتی‌زن اول استقلال در همه این سال‌ها امید ابراهیمی بوده و هست. برانکو بارها از این مسئله ضربه خورده و تیمش رکورددار ازدست‌دادن ضربات پنالتی است. خیلی عجیب است که این مسئله هنوز در تیمی مثل پرسپولیس حل نشده چون در همان نگاه اول هم می‌شود فهمید پرسپولیس در زمین چند بازیکن داشت که قطعا پنالتی‌زن‌های بهتری هستند. اسم می‌خواهید؟ سیدجلال حسینی، کمال کامیابی‌نیا، سروش رفیعی، وحید امیری و...! 
تعویض‌های نامفهوم و بی‌موقع! 
در اینکه دست برانکو روی نیمکت پرسپولیس خیلی خالی است، شکی نیست؛ البته در این مشکل هم به اندازه خودش سهیم بوده اما فهمیدن فلسفه برخی تعویض‌های او واقعا دشوار است. برانکو در دقیقه 89 محسن ربیع‌خواه را به‌جای سروش رفیعی به زمین فرستاد؛ تعویضی که باعث تعجب خیلی‌ها شد. برانکو بعد از بازی دراین‌باره گفت: «من ربیع‌خواه را به زمین آوردم تا دقیقا آن چیزی که اتفاق می‌افتد، رخ ندهد. برای اینکه حریف، موقعیتی روی دروازه ما ایجاد نکند، می‌خواستیم میانه میدان را محکم کنیم. بازیکنان جوانی هم روی نیمکت داشتیم که شاید می‌توانستند به زمین بیایند.» اما چه اتفاقی افتاد؟ دقیقا برعکس آنچه برانکو می‌خواست، الریان از همین دقیقه به بعد صاحب موقعیت‌های خطرناکی شد که تیر دروازه مانع بازشدن دروازه پرسپولیس شد. مسئله دیگر درباره تعویض‌های برانکو زمان انجام آنهاست؛ اصولا هدف از تعویض دقیقه 89 اتلاف وقت است، آن هم برای تیمی که بازی را برده و نیاز به ازجریان‌انداختن بازی دارد اما پرسپولیس در این بازی نیاز به برد داشت. تعویض‌نکردن یا دیرتعویض‌کردن، یکی از ویژگی‌های مهم تعویض‌های برانکو است. واقعا بازیکن در دو، سه دقیقه چه‌کار می‌تواند بکند؟ در این ‌مدت‌زمان احتمال اینکه توپ به پای بازیکن تعویضی برخورد نکند، بیشتر است! او در بازی با پیکان در دقایق 90 و 97 دو بازیکنش را تعویض کرد؛ تعویض موفق سامان نریمان‌جهان در بازی با پیکان که زمینه‌ساز گل دوم پرسپولیس به این تیم شد، یک استثنا بود. مثلا در همان داربی 84 که با شکست پرسپولیس همراه بود، برانکو فقط یک تعویض کرد! در دقیقه 68، رامین رضاییان را بیرون کشید و علی علیپور را به زمین فرستاد، درحالی‌که مربی رقیب یعنی علیرضا منصوریان در دقایق 62 و 68 دو تعویض کرد و در دقیقه 86 هم یک تعویض برای وقت‌کشی انجام داد! با این تفاسیر به نظر می‌رسد به کسانی که می‌گویند مغز برانکو در بعضی مواقع اصطلاحا «قفل» می‌کند، باید حق داد. مگر اینکه پروفسور در آینده‌ای نزدیک کاری کند که این تصورات از بین برود. 
خویشتنداری که از دست رفت
عصبانیت برانکو از اینکه طارمی یک پنالتی حساس را از دست داده قابل درک است اما اینکه سرمربی متشخص و جنتلمن پرسپولیس در بین خبرنگاران به‌صراحت بگوید: «پنالتی‌ای که طارمی امروز زد، آخرین پنالتی او تا زمانی که سرمربی من باشم، خواهد بود.» از او پذیرفتنی نیست. برانکو همیشه هوای بازیکنانش را داشته و همیشه در مقابل انتقادات از آنها دفاع کرده است. او همیشه در این مواقع خویشتنداری می‌کرد و خودش را سپر بلای شاگردانش قرار می‌داد. به‌طور مثال، او سال گذشته حسابی از سوشا مکانی و بابک حاتمی باوجود اشتباهاتشان دفاع می‌کرد و امسال در قبال بازیکنی مثل محسن ربیع‌خواه هم همین‌گونه موضع می‌گیرد؛ بنابراین جای تعجب دارد وقتی برانکو این‌طور بی‌رحمانه طارمی را به‌طور غیابی محکوم می‌کند. تیتر اغلب سایت‌ها و خبرگزاری‌ها بعد از بازی پرسپولیس- الریان به همین موضوع اختصاص داشت که نشان می‌داد برانکو چه تصمیم مهمی (درست یا نادرست) گرفته است؛ البته برانکو در ادامه حرف‌هایش از طارمی دفاع هم کرد اما وقتی این جمله برانکو در رسانه‌های داخلی این‌طور بازتاب پیدا می‌کند، تصور کنید رسانه‌های کشورها و تیم‌های رقیب از این مسئله چطور بهره‌برداری می‌کنند. این کار برانکو بیشتر شبیه یک خودزنی بود؛ کاری که تا‌به‌حال از او ندیده بودیم. مجموعه این نکات نشان می‌دهد برانکو باوجود موفقیت‌های شگفت‌انگیزی که در پرسپولیس به‌دست آورده، مربی بی‌عیب و نقصی برای فوتبال ما نیست و بهتر است او هم گاهی در افکار و رفتارش تجدیدنظر کند. به‌هرحال، همان‌طور که درصد قابل‌توجهی از اهالی فوتبال، سهم برانکو را در موفقیت پرسپولیس در لیگ برتر بیشتر از بقیه می‌دانند، می‌شود او را عامل اصلی ناکامی احتمالی پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا دانست.