پرسپولیس، امیدوار در اوج نومیدی

می‌توانیم امیدهایمان را بسپاریم به دست بدبین‌هایی که با نیشخند می‌گویند: «الریان را در تهران نبرد، چطور می‌خواهد الهلال را شکست بدهد؟» یا نه؛ خوشبین باشیم و باور کنیم تیم بی‌دقت و بدشانسی که جنگیدن تا آخرین نفس را یاد گرفته، از پس این غول هم برمی‌آید و حالا حالاها تن نمی‌دهد به خداحافظی. تنها یک گل کافی بود برای صعود پرسپولیس.
قرمزها اما خود را سپردند به اما و اگرها و حالا برای گذر از مرحله‌ گروهی باید هم الهلال را ببرند و هم الوحده را. شکست دادن الوحده در تهران کار سختی به نظر نمی‌رسد اما پیروزی برابر الهلال واقعا دشوار است که بدون سیدجلال و سروش دشوارتر هم می‌شود.
بدون سیدجلال، پرسپولیس باید با ترکیب انصاری، ماهینی، ربیع‌خواه و محرمی در خط دفاع به مصاف الهلال برود و تنها نکته‌ امیدوارکننده این است که تنها تجربه آسیایی امسال پرسپولیس بدون جلال حسینی، بی‌نقص بوده. کاپیتان در دقیقه 70 بازی با الوحده تعویض شد و پرسپولیس در 20 دقیقه باقیمانده دو گل زد و بازی باخته را برد. نیازی به خرافات نیست اما امید را می‌توان در همین یک اتفاق ساده یافت و دلگرم ماند. البته که الهلال قوی‌ترین حریف پرسپولیس است اما این تیم با همه‌ قدرتی که دارد، با آن غول شکست‌ناپذیری که ما در ذهن‌مان ساخته‌ایم فاصله دارد و حتی می‌تواند بازنده باشد. این تیم عربستانی در سه بازی اول خود در لیگ قهرمانان گل خورده و تنها در بازی برگشت برابر الوحده دروازه‌اش را بسته نگه داشت که این اتفاق را هم به بازیکن حریف مدیون است که در دقایق پایانی نیمه‌ نخست یک ضربه‌ پنالتی را از دست داد.
حال آنکه الهلال در بازی‌های پیش از آن نشان داده بود که بر خلاف آنچه ما تصور می‌کنیم، شکست‌ناپذیر نیست و خط دفاعی آسیب‌پذیرش می‌تواند کمک‌حال پرسپولیسی‌ها باشد برای رسیدن به دومین پیروزی آسیایی. البته که بازی در عمان- که به عنوان زمین بی‌طرف برگزیده شده اما علنا سعودی‌ها را حمایت می‌کند- به ضرر قرمزها خواهد بود اما این هم دلیل خوبی برای ناامیدی از پرسپولیس نمی‌تواند باشد. فقط کافی است پرسپولیسی‌ها خود را از پیش بازنده ندانند و مرعوب نام الهلال نشوند.
این شاید آخرین و تنها راهی است که می‌تواند برانکو و تیمش را به سلامت به مرحله‌ حذفی لیگ قهرمانان برساند.