9 پرده از آقای گل شماره 9 پرسپولیس
پرده اول: 10 مرداد 1393: در اولین بازی لیگ چهاردهم در مقابل نفت تهران در دقیقه 2+90 به جای رضا نوروزی به زمین می‌رود اما زمان برای شروع مناسب و کافی نیست. پنجشنبه 16 مرداد در دومین بازی پرسپولیس در اهواز مقابل فولاد باز هم به زمین می‌رود. کمی زودتر در دقیقه 83 و این بار به جای محمد عباس‌زاده. این همان بازی معروفی است که پیام صادقیان در آن به‌دلیل مضروب‌کردن داور از بازی اخراج و بعدتر محروم هم می‌شود. محرومیت صادقیان این فرصت را می‌دهد که علی دایی، سرمربی وقت پرسپولیس، در بازی بعدی مهدی طارمی را از همان ابتدای بازی به میدان بفرستد. در دقیقه 72 طارمی با یک ضربه سر که البته خیلی هم دقیق نبود و با کمی خوش‌شانسی وارد دروازه محمدباقر صادقی، دروازه‌بان ذوب‌آهن شد موفق می‌شود گل بزند. این اولین گل طارمی برای پرسپولیس است؛ اولین گل از سلسله‌گل‌هایی که او را در مدت سه سال به اوج می‌ر‌ساند.
پرده دوم: 2 آذر 1393: داربی رفت لیگ چهاردهم. پرسپولیس با گلی که سجاد شهباززاده در نیمه اول زده یک گل از استقلال عقب است. حمید درخشان در دقیقه 60 طارمی را به جای حمیدرضا علی‌عسکری به زمین می‌فرستد. طارمی 12 دقیقه بعد از ورودش به زمین تأثیرش را روی بازی می‌گذارد و زمینه‌ساز گل تساوی پرسپولیس می‌شود. او چنان سبک‌بال و آزاد در زمین بازی می‌کند که آدم باورش نمی‌شود این بچه چند ماه پیش از بوشهر به تهران آمده اما این پسر که در اولین فصل حضورش پیراهن شماره 17 را می‌پوشد به سرعت برق و باد پله‌های ترقی را طی می‌کند.
پرده سوم: 19 فروردین 1394: پرسپولیس در مرحله برگشت لیگ قهرمانان آسیا در مقابل النصر عربستان قرار می‌گیرد. بازی رفت با سه گل به سود سعودی‌ها تمام شده و النصر دو گل از سه گل را در دقایق پایانی زده بود. به‌همین‌دلیل گلزن‌هایش شادی بحث‌برانگیزی کرده بودند. این حرکت برای پرسپولیسی‌ها و هوادارانشان بسیار ناراحت‌کننده بود. بازی در نیمه اول حسابی گره خورده است. در نیمه دوم و در دقیقه 62 داور چینی یک پنالتی به سود پرسپولیس می‌گیرد. در برابر چشمان نگران صد هزار هوادار پرسپولیس، طارمی پشت ضربه می‌ایستد؛ ناگهان خیلی خونسرد یک ضربه چیپ به توپ می‌زند و دروازه باز می‌شود. حالا نوبت تلافی شادی بعد از گل سعودی‌هاست. او دستش را به سمت گردنش می‌برد و اشاره می‌کند که سر حریف را بریده و کارشان را تمام کرده است. فردا این تصویر روی جلد همه روزنامه‌ها دیده می‌شود؛ اعم از ورزشی و سیاسی.
پرده چهارم: 3 اسفند 1394: شایعه شده که بازیکنان پرسپولیس به‌دلیل مسائل مالی قصد اعتصاب‌کردن دارند. خبرنگاران هم مثل هر روز در حال ارسال اخبار هستند. طارمی در یک برخورد زشت و غیر‌منتظره به مسئولان برقراری نظم ورزشگاه درفشی‌فر می‌گوید: «چه کسی اینها را به داخل راه داده است. آنها را بیرون کنید.» این جمله طارمی اعتراض خبرنگاران را به دنبال دارد. یکی از آنها می‌پرسد: «مگر تیم بزرگ‌تر ندارد؟» طارمی هم پاسخ می‌دهد: «بزرگ‌تر تیم من هستم، چه کسی می‌خواهد حرف بزند؟» این جملات طارمی فردا تیتر یک روزنامه‌ها می‌شود. پیشکسوتان و بزرگان پرسپولیس حمله شدیدی به طارمی می‌کنند و از مدیران باشگاه می‌خواهند او را اخراج کنند اما او فردای آن روز از خبرنگاران و پیشکسوتان معذرت‌خواهی می‌کند. ماجرا تمام می‌شود.
پرده پنجم: 27 فروردین 1395: داربی برگشت لیگ پانزدهم. پرسپولیس برانکو در مقابل استقلال پرویز مظلومی. درست در دقیقه پنج طارمی شوت نوراللهی را که توسط مهدی رحمتی داده شده وارد دروازه می‌کند. یک شروع طوفانی و رؤیایی. در دقیقه 35 فرشاد احمدزاده از راست سانتر می‌کند و طارمی گل دوم را با سر می‌زند. دو دقیقه بعد داور یک پنالتی برای پرسپولیس می‌گیرد. طارمی با اصرار زیاد پشت ضربه می‌ایستد اما ضربه‌اش را رحمتی می‌گیرد. در دقیقه 85 پرسپولیس یک ضد‌حمله ترتیب می‌دهد؛ سه بازیکن در مقابل یک دفاع و رحمتی. طارمی درحالی‌که می‌تواند گل بزند و هت‌تریک کند توپ را به محسن مسلمان می‌سپارد و او گل چهارم را می‌زند. قهرمان جدید پرسپولیس خودش را معرفی می‌کند؛ شماره 9 مهدی طارمی.
در میان اخبار
پرده ششم: 6 تیر 1395: رامین رضاییان و مهدی طارمی در ریزه‌اسپور. تصویری از عقد قرارداد این دو با باشگاه ترکیه‌ای منتشر می‌شود و هواداران پرسپولیس را عصبانی می‌کند اما او چند روز بعد پشیمان شده است و برمی‌گردد. بازیکنان پرسپولیس در بازگشت او در تمرین برایش تونل افتخار درست می‌کنند.
پرده هفتم: 6 آبان 1395: یک شب قبل از بازی با صنعت نفت آبادان؛ اسپانسر باشگاه از طارمی می‌خواهد یک مصاحبه تصویری اختصاصی با خبرنگار این اسپانسر برگزار کند اما او سر باز می‌زند. او از اینکه اسپانسر پول باشگاه را به‌موقع واریز نمی‌کند اما توقع دارد همه خواسته‌هایش انجام شود، ناراحت است؛ اردو را ترک می‌کند و فردایش برمی‌گردد. در بازی با نفت بعد از کلی موقعیت ازدست‌دادن سرانجام در دقیقه 96 گل برتری را می‌زند.
پرده هشتم: 21 فروردین 1396: پرسپولیس در بازی برگشت با الریان قطر نیاز به پیروزی دارد. در نیمه اول داور برای پرسپولیس پنالتی می‌گیرد. طارمی باز هم پشت ضربه می‌ایستد؛ این بار هم چیپ می‌زند اما توپ از بالای دروازه به بیرون می‌رود. بازی باوجود فشارهای پرسپولیس بدون گل تمام می‌شود. حالا همه به طارمی حمله می‌کنند که این چه وقت چیپ‌زدن بود. انگار نه انگار که طارمی در بازی با النصر هم چیپ زد و گل شد، همه از خوشحالی و غرور سر به آسمان می‌ساییدند.
پرده نهم: جشن قهرمانی پرسپولیس در حال برگزاری است. برخی بازیکنان با بچه‌های کوچکشان آمده‌اند اما جای یک نفر خالی است. انگار همه هانی را فراموش کرده‌اند. طارمی جشن را رها می‌کند و کنار تیر دروازه می‌نشیند. مادر هانی آن طرف خط است اما خود هانی که قرار بود بیاید روی سکو نیست. طارمی به خاطر این مسئله حسابی با مدیر رسانه‌ای باشگاه جر و بحث کرده و در مصاحبه بعد از جشن از مدیران باشگاه انتقاد می‌کند. چند روز بعد هم در کنار چند نفر دیگر به‌عنوان یکی از عوامل اعتصاب پرسپولیسی‌ها بعد از بازی با الهلال معرفی می‌شود.
این تصاویر شاید مهم‌ترین و پررنگ‌ترین تصاویری باشد که از شماره 9 پرسپولیس به یاد می‌آوریم. یادآوری این تصاویر به ما ثابت می‌کند که با یک فرد به شدت احساساتی طرف هستیم. باور می‌کنید کسی که به خبرنگاران می‌گوید من بزرگ‌تر پرسپولیس هستم تنها کسی است که در هیاهوی جشن قهرمانی به یاد هانی می‌افتد و تلاش می‌کند که او را به جشن برساند؟ این بزرگ‌ترین مشکلی است که طارمی دارد. او هیجان‌زده می‌شود، بی‌خیال می‌شود، داغ می‌کند و یخ می‌زند. اصلا همین ویژگی‌اش باعث شده او در عین اینکه در دومین فصل متوالی لیگ برتر آقای گل است، به گل‌نزن‌ترین مهاجم هم معروف شود. طارمی نیاز به بازنگری در رفتارهایش دارد. او اگر بتواند در بروز هیجاناتش به تعادل برسد قطعا دیگر به یک مهاجم گل‌نزن معروف نمی‌شود.
