تصمیم و انتخاب اشتباه سروش رفیعی

این باور که بازیکنان به محضِ لژیونر شدن «ملی‌پوش» هم می‌شوند فقط و فقط یک پیام را مخابره می‌کند که لیگ ایران برای مرد پرتغالی پشیزی ارزش ندارد. باید لژیونر شد  اهمیتی هم ندارد که کشور مقصد «هلند»، «روسیه»، «قطر» و یا حتی دسته دوم «نروژ» باشد.

برای کی‌روش توفیر ندارد. نگاهِ پرتبختر و از بالای کی‌روش که ایرانیان را مشتی عقب‌افتاده می‌داند که نه توانایی بدنسازی دارند نه طراحی تمرینات، اینچنین ایجاب می‌کند که بازیکنی مانند «سروش رفیعی» مستأصل از عدم دعوت به تیم ملی، راه قطر را در پیش می‌گیرد. اتفاقی که در سفر نافرجام «رضاییان» و «طارمی» به ترکیه هم شاهد بودیم. بازیکنان برای جلب نظر مربی بی‌اعتماد حاضرند پیه حضور در هر لیگی را به تن بمالند و به هر دیوار و دیواری بزنند.

در مورد کوچ اجباری سروش اما دو موضوع مطرح است؛ اولا کی‌روش به بازیکن فانتزیست اعتقاد چندانی ندارد. عدم استفاده از «محمد نوری»، «مجتبی جباری»، «شجاعیان» و «مسلمان» مؤید همین مسئله است. برحسب خوش‌شانسی کی‌روش در ایامی سکاندار ایران شده که گنجینه بی‌پایان و رشک برانگیزی از بازیکنان فانتزی در دسترس است. افسوس که مرد پرتغالی ترجیح می‌دهد تیمش را خالی از ظرافت اما مطمئن بچیند. از این منظر «قطرنشینی» سروش بازهم تأثیری در تصمیمِ سرمربی ندارد که اگر داشت باید برای جباری یا نوری افاقه می‌کرد.

در ثانی لیگ قطر هرگز برای ستارگان ما خوش یُمن نبوده است. «هادی عقیلی» با ۷۰ بازی ملی به «القطر» پیوست و پس از بازگشت هرگز سایه‌ای از خودش هم نبود تا با خداحافظی اجباری فوتبالش تمام شود - کنایه آمیز آنجاست که این اتفاق در همان لیگی افتاد که زوجش «سید جلال» بهترین بازیکن شناخته شده است - «خلعتبری» ستاره تابناک فوتبال ما پس از حضور در «الغرافه» آنقدر از استانداردهای خودش فاصله گرفت تا امروز در خبرها ببینیم که به سپیدرود پیوسته است. «اشکان دژاگه» در العربی قطر پسرفت داشت و فرم خوبش را از دست داد. «مهرداد پولادی» چهره‌ی ویژه ما در جام جهانی پس از حضور در «الشحانیه» امروز پیش از سی سالگی به ناکجاآبادی در تایلند تبعید شد!

سیاهه‌ی بازیکنان و استعدادهای شگرفی که در فوتبالِ سرمایه‌سوز قطر نابود شدند آنقدر طولانی است که بررسی کامل چرایی آن یک مقال جدی می‌طلبد. فقط یک حسرت بزرگ می‌ماند که ایکاش بازیکن تکنیکی ما این قمار بزرگ را با استعدادش نمی‌کرد. بازیکنی که می‌توانست با حضور در جمع ۴تیم برتر آسیا و چه بسا فینال قاره، در ویترینی جهانی استعدادش را به رخ همگان بکشد، امروز مستأصل و سرگردان به تیمی نه چندان سرشناس بسنده می‌کند. ایکاش روزی نام او را به این سیاهه اضافه نکنیم.