فراموشکاری های سرمربی استقلال/ امان از چرخش روزگار

آن روزها منصوریان که آن طرف میز نشسته بود و مقابل مربیان باشگاهی قرار داشت، به باشگاه‌ها و مربیان توصیه می‌کرد که اولویت آن‌ها باید تیم ملی باشد و نصیحتش این بود که منافع ملی، به منافع باشگاهی ارجحیت دارد.

 اما با این حال همه باشگاه ها با او و تیم امید همکاری نمی‌کردند و بازیکنان خود را در اختیار تیم امید قرار نمی‌دادند. همین باعث شد که منصوریان چند روز مانده به آغاز مسابقات قطر، قهر کند و همراه با امیدها به این کشور نرود. البته سرانجام هومن افاضلی او را راضی کرد که به جمع تیم امید ملحق شود و شاگردانش را تنها نگذارد.

تا همین جا هم باید منصوریان را یکی از بزرگ‌ترین منتقدان باشگاه‌ها در موضوع عدم همکاری با تیم‌های ملی دانست؛ اما فقط تا زمانی که او سمتی در تیم ملی داشت. حالا اما، منصوریان این طرف میز نشسته و خودش به تیم امید بازیکن نمی‌دهد. خودش در قامت یک سرمربی باشگاهی، مقابل تیمی ایستاده که زمانی می‌گفت منافع آن که ملی است، به منافع باشگاهی ارجحیت دارد.

منصوریان حالا در روزهایی بازیکنان خود را به تیم ملی امید نداده که تیمش حتی مسابقه رسمی هم نداشت. استقلال در اردوی تدارکاتی بود و منصوریان مانع حضور بازیکنان تیمش در اردوی تیم ملی شد. او حتی قصد داشت به تیم ملی جوانان هم بازیکن ندهد که سرانجام فشار رسانه‌ها باعث شد پشیمان شود و با تیم ملی جوانان همکاری کند. اما در ماجرای تیم ملی امید، این بار منصوریان کوتاه نیامد و بازیکنان خود را در اختیار تیم ملی امید که شرایطی حساس دارد، نگذاشت. تیم امید در مسابقاتی شرکت کرده که باید حتما صعود کند تا آبروی فوتبال ایران را بخرد. اما در این شرایط ویژه، تنها باشگاهی که به تیم امید بازیکن نداد استقلال بود؛ استقلالِ علی منصوریان.