بلایی که قرار بود نازل شود؛ سرخابی ها شانس آوردند

هر روز یک خبر از ماجراهای نفت تهران به گوش می رسید. هر لحظه یک تصمیم یا یک خبر وارونه در شهر می پیچید! معلوم نیست بر نفت در این چند سال چه گذشته اما هر چه بوده همه آنهایی که اصرار به حفظ این تیم در تهران داشتند کارشان به نتیجه نرسیده است.

طلبکاران نه تنها دیگر پشت در اتاق مدیر صف نمی کشند که این روزها تا سازمان بازرسی کل کشور رفتند. نفت تهران تبدیل شده به تیمی که هر سال در تیر ماه، طلبکارانش پلاکارد به دست می گیرند و در هوای گرم و کشنده این روزها تهران سرگردان می شوند.

بازیکنانی که در تیم های دیگر پول در می آورند و کارشان را راه می انداختند داستان متفاوتی دارند. بیشتر دلمان به حال آن افرادی می سوزد که در این تیم تدارکاتچی بوده اند و قراردادی بیشتر از 20 میلیون تومان نداشته‌اند. این گونه زندگی چنین انسان هایی به خطر می افتد.

باشگاهداری به قیمت سرگردانی، بی پولی و اعصاب خرابی این همه آدم واقعا می ارزد؟ نفت تهران محصول و نگاه بارز و آشکار خصوصی سازی در فوتبال ایران است. یک آینه تمام نما در زمینه خصوصی سازی. بخش خصوصی وقتی نمی تواند نفت را بچرخاند چگونه ادعای مدیریت در استقلال و پرسپولیس دارد؟

مزاید باشگاه پرسپولیس را هنوز یادمان نرفته. همین گروه فعلی که نفت را اداره می کنند خواهان خرید پرسپولیس بودند. دیگران هم که جلو آمده بودند تا در مزایده کار پرسپولیس را یکسره کنند امروز سر از زندان در آورده اند. بخش خصوصی در فوتبال ایران این است.

بخش نحیف و کم در آمد خصوصی توان درآمدزایی در این فوتبال را ندارد. تخصیص پایگاه های پیامکی شاید فقط به درد تیم های پرطرفدار می خورد اما تیمی مانند نفت تهران که در خود تهران طرفدار ندارد چگونه و از کدام محل می تواند درآمدزایی کند؟

باید بگوییم دست وزارت دارایی درد نکند که جلوی مزایده را گرفت. در نتیجه امروز استقلال و پرسپولیس هم فرجامی بهتر از نفت تهران نداشتند. نمی گوییم امروز که این دو تیم دولتی هستند همه چیزشان بر وفق مراد است اما لااقل این که بازیکنانشان در کوچه و خیابان سرگردان و حیران نیستند جای بسی امید دارد.