ورزش ماهشهر نیازمند توجه مدیران منطقه ویژه اقتصادی

به گزارش فرتاک ورزشی؛ ماهشهر؛ شهری تمام صنعتی است که به جرات می توان گفت بزرگترین قطب اقتصادی کشور در زمینه صنایع پتروشیمی می باشد.

مهم ترین دستاورد صنعت پتروشیمی برای مردم مهربان و مهمان نواز ماهشهر و هندیجان و سربندر، آلودگی های زیست محیطی، بر هم خوردن آرامش روحی روانی و انواع بیماریهای مهلک است، آن هم مردمی که سالهاست از مدیران پروازی ، به امید روزی که این مدیران نیم نگاهی به جوانان بیکار و تحصیلکرده ماهشهر که اکثرا در گرایش های مختلف برق و شیمی و پلیمر و پتروشیمی و پالایش تحصیل نموده اند بیفتد، با سخاوت تمام مهمان نوازی می کنند و خم به ابرو نمی آورند .

مردم خونگرم ماهشهر ، سربندر و هندیجان که مهربانی شان هم چون آبهای گرم خلیج فارس زبانزد خاص و عام و رفاقت هایشان همانند شرجی در عمق پوست، گوشت و استخوان انسان نفوذ می کند، سالهاست که در بیکاری و آن آب و هوای آلوده ای که حتی تا فواصل دور دست مردم جراحی و ممکو و هندیجان را با بیماریهای عدیده ای مواجه کرده، دست وپنجه نرم می کنند و تنها دلخوشی شان ورزش و فقط ورزش است که جسم و جان خسته مردم ماهشهر و آلودگی ها و شرجی طاقت فرسا که امکان زندگی را از هر جنبنده ای گرفته را از یادشان می برد تا در آن شرایط دشوار در آنجا بمانند، مهاجرت نکنند و بتوانند بیش از پیش از مهمانان غیر ماهشهری مهمان نوازی کنند تا چرخ اقتصاد کشور از حرکت نایستد .

در این بین ورزش فوتبال و خصوصا تیم شهرداری، طی سالهای اخیر بخشی از دلخوشی و مرحمی بر بیکاری جوانان غیرتمند بندر ماهشهر ، سربندر و هندیجان بوده است .

تیم شهرداری طی این سالها علیرغم بی مهری مسولان ماهشهری به تنهایی و مظلومانه سرپای خویش استوار و پابرجای ایستاد و اجازه نداد در برابر رقبای قدرتمند و پر از عده و عده خویش ، قامتش خمیده شود .

آری صحبت از تیمی است که اسمش شهرداری است ولی متعلق به تمام مردم ماهشهر ، سربندر و هندیون است . تیمی که هم چون کویری تشنه در شرجی های جانفرسای ماهشهر تشنه قطره ای آب است . تیمی که از کمبود بودجه و امکانات ورزشی و مهم تر از همه زمین چمن که اصلی ترین و پیش پا افتاده ترین امکانات یک تیم فوتبال است می نالد. تیمی که اگر حمایت مردم عزیز این 3 شهر و همکاری مسولان محترم شهرداری، تربیت بدنی و سایر مسولان زحمتکش ماهشهر نبود، الان منحل شده بود . ولی این تیم تا کی می تواند علیرغم تمام مشکلات سرپای خود بایستد و در برابر حریفان بزرگی که آوازه نام هرکدامشان تیمهای لیگ 1 و 2 را میلرزاند اینگونه قد علم کند ؟

تا کی می بایست این تیم را در حسرت اندک امکانات به حال خویش رها کرد؟ متاسفانه بخاطر کم لطفی های فراوان، حال که این تیم ریشه دار و مردمی، با شهامت و تلاشی ستودنی در مرحله یک هشتم نهایی جام حذفی حضور دارد و تیم تا دندان مسلح و شناخته شده گسترش فولاد تبریز را پیش رو دارد ، به علت مشکلات فوق و نامناسب بودن زمین، می بایست در شهر امیدیه میزبان تبریزی ها باشد.

آن چه مسلم است مردم و جوانان عزیز امیدیه این تیم ماهشهری را تنها نخواهند گذاشت و با حمایت و تشویق های بی شائبه خود، تا جان در بدن دارند همانند جوانان هندیجان و سویره و خیط و چم خلف و زهره شهر و مردم فاز 1 و 2 و 3 و 4 و 5 و ناحیه صنعتی و معشور کهنه، خیابان سعیدی و منتظری و شهرک طالقانی و منازل شرکتی ماهشهر و زمین ها و بلوکیا و شهرک مقداد و صدوقی و کمپ A و B در سربندر و سایر مردم  دوست داشتنی این 3 شهر، ثانیه به ثانیه بازی، بازیکنان را تشویق خواهند نمود . اما آیا مشکل برای همیشه حل خواهد شد ؟ آیا برای 1 بار هم که شده دندان این معظل کشیده خواهد شد؟

چرا می بایست شهری که در اقتصاد و صنعت  جهان، حرف برای گفتن دارد یک زمین چمن مناسب نداشته باشد تا بتواند در چنین رویداد مهمی که می بایست همان سکوهای سیمانی و قدیمی ورزشگاه شهدا پر از تماشاگر م یشد ، حالا در زمینی دیگر مقابل این تیم پر مهره به میدان برود؟

فارغ از نتیجه این بازی که ان شاالله با بازی در خور تحسین نماینده معشور به اتمام خواهد رسید برای آینده چه فکری کرده اید؟

مخاطب و روی سخن من با مدیرانی است که نان و نمک ماهشهر را خورده اند . از آنان انتظار دارم که حق نمک را بجا آورند و با رایزنی با مسولان ارشد پتروشیمی کشور و تشکیل جلسه ای فوق العاده و همکاری تمام پتروشیمی ها با اختصاص تنها یک هزارم بودجه این پتروشیمی ها ( و نه بیشتر )به بخش ورزش این 3 شهر ، شاهد شکوفایی ورزش این شهرها باشیم و کلنگ یک ورزشگاه 20000 تا 30000 نفری مجهز در منطقه ای مابین ماهشهر ، ممکو و جراحی و یا مابین سربندر و ماهشهر را بزنند تا تیم ها و مردم این مناطق در آینده این قدر مظلوم واقع نشوند و حداقل یک ورزشگاه پیشرفته فوتبال در این منطقه در شان نام و افتخارات این 3 شهر  که حق آنهاست احداث شود تا همه ببینیم و درک کنیم که با آمدن صنایع پتروشیمی به این دیار، حداقل در بحث ورزش این موقعیت جغرافیایی خوزستان  تغییراتی حاصل شده، نه اینکه همان ورزشگاه قدیمی شهدا نیز فرسوده تر، ورزشکاران کم تر و بیماران بیشتر شده باشند .

پس تا دیر نشده آستین همت را بالا بزنید و همانگونه که این حقیر در طی تحصیل در دانشگاه آزاد ماهشهر و همزمان کارکردن در پتروشیمی های مارون و تندگویان و.... شاهد زحمات شما مدیران عزیز بوده ام، در زمینه ورزش این زادبوم نیز با همان عزم و اراده صنعتی خویش، کلاه ایمنی و لباس فرم را بر تن نموده و با گماردن نیروهای متخصص صنعتی، با شاد کردن دل مردم بزرگوار ماهشهر، قدری از درد بیکاری و آلودگی هوا و شرجی های نفس گیر آنجا بکاهید . قطعا این اقدام، اگر از کار صنعتی و گرداندن صنایع پتروشیمی پر ارزشتر نباشد، ارج و قرب کمتری نیز نخواهد داشت .

پس از همین شنبه صبح با اولویت قرار دادن این مسئله، با همکاری تربیت بدنی این 3 شهر ، جلسات فوق العاده ای را تشکیل دهید و همانگونه که از سایت یک منطقه ویژه پتروشیمی: اروند، کارون، مارون تا فجر و فن آوران و خوزستان، تندگویان و امیرکبیر تا سایت 5 و پتروشیمی بندرامام، اداره بندر و اسکله و کشتیرانی و...با عملکرد قابل تحسین تان در آن تحریم های وحشتناک سالهای قبل ، با روشن نگه داشتن چرخ صنعت، خود و توانایی هایتان را به جهانیان ثابت نموده اید، این بار نیز با وقت گذاشتن برای مقوله مهم ورزش و ایجاد امکانات ورزشی و بررسی های کارشناسی مناسب در ایجاد فضای سبز مناسب در جهت کاهش دمای این 3 شهر که مهمترین دلیل این مشکلات وجود صنعت است، اثرات مخرب زیست محیطی این مناطق را کمتر نموده و دل مردم و جوانان این 3 شهر را روشن و به آینده امیدوارشان کنید .

نویسنده: محسن بابادی