آقایان ! فوتبال، مثل تئاتر نیست!

مسعود عطری؛

 از آمادگی تیم ملی برای رویارویی با حریفان تا زمزمه هایی از آخرین روزهای حضور کی روش در تیم ملی ما که به گفته خودش پروژه ای است که مدتها قبل توسط وزارت ورزش کلید خورده است.

اتفاقی که بدون شک سالهای بعد به یکی از حسرتهای ملی ما بدل خواهد شد و دلیلی جز این ندارد که ما اهل عبرت گرفتن از گذشته و اشتباهاتمان نیستیم. درست مثل انسانهایی که سوار بر هواپیما نشسته اند و وقتی از سراشیبی سقوط، جان سالم به در می برند و در یک حالت ایمن قرار می گیرند، فکر می کنند می شود خلبان را کنار زد و سکان هدایت را به دست هرشخص دیگری سپرد در حالیکه شاید یک خلبان در طول چندساعت پرواز، مدت کوتاهی هواپیما را به حالت خودکار رها کند و خودش راحت بنشیند اما نقشش زمانی معلوم می شود که مشکلات شروع می شوند و آنوقت است که فرق یکی مثل او و کسی که مدیریت بحران بلد نیست مشخص می شود.

فوتبال ما هم متاسفانه همیشه به همین صورت اداره شده و متولی دانایی نداشته و مبنایش همیشه بر این اصل استوار بوده که فقط تا جلوی بینی مان را ببینیم و اقدامات بلندمدت را نادیده بگیریم. چیزی شبیه به وضعیتی که حالا داریم و فکر و ذهن و روح مربی مان بجای اینکه در مسابقات مهمی چون جام ملتهای آسیا باشد در این است که بعد از مسابقات باید بارش را ببندد و تیمی را که هشت سال تربیت کرده به دست صاحبانی بسپارد که همچون مسعود ده نمکی فوتبال را با عرصه سینما و تئاتر و فیلم های فارسی یکی می دانند و تصوری از این ندارند که بقول کی روش این فوتبال است و با تئاتر تفاوت دارد.

وقتی رویکرد متولیان فوتبال کشور ما جهت دار، بدون منطق و خالی از هرگونه تحلیل و بررسی و صرفاً متاثر از هم اندیشی دو یا سه نفر در راس وزارت ورزش است نتیجه این می شود که یک تصمیم اشتباه سالها ما را به عقب بر می گرداند و بعدها که دنبال مقصر این ماجرا بگردیم همان داستان معروف "کی بود کی بود من نبودم" معمولی ترین پاسخی است که نسبت به این اتفاق حاصل می شود و صدالبته که آن موقع دیگر تفاوتی نخواهد داشت که مقصر کیست! چراکه بقول قدیمی ها آّب رفته دیگر به جوی  باز نمی گردد.