سابقه مفصل نیمکت‌نشینی چهار رکن نمایش درخشان این روزهای پرسپولیس

 البته که فقط کسب دو پیروزی نمی‌تواند ملاک قضاوت درمورد هیچ تیمی باشد، اما نکته اینجاست که سرخپوشان به‌خصوص در برابر فولاد نمایشی استثنایی داشتند و بوی روزهای خوب لیگ پانزدهم را می‌دادند. با ریزش بسیاری از ستاره‌ها، دست برانکو حسابی تنگ شده، اما نکته اینجاست که ارکان اصلی پرسپولیس امسال که فعلا هم موفق بوده‌اند، عمدتا بازیکنان نیمکت‌نشین فصول گذشته هستند؛ کسانی که به‌حق یا ناحق کمتر از سوی برانکو مورد توجه قرار می‌گرفتند و عمده اوقات‌شان روی نیمکت ذخیره‌ها سپری می‌شد. معلوم نیست اگر محرومیت و کوچ بازیکنان رخ نمی‌داد، برانکو اصلا این بازیکنان را می‌دید یا نه؟

 امید عالیشاه: درمصاف با فولاد خوزستان تبدیل به همان امید درجه یک لیگ‌های سیزدهم و چهاردهم شد. او تجربه نسبتا طولانی‌مدت نیمکت‌نشینی در پرسپولیس لیگ شانزدهم را دارد. با حضور وحید امیری در جمع قرمزها، برانکو نتوانست جایی برای امید باز کند و او بعد از چالش با مدیران باشگاه راهی تراکتورسازی شد.

 بشار رسن: خرید عراقی فصل گذشته، بیشتر بازی‌های لیگ هفدهم را از روی نیمکت ذخیره‌ها تماشا کرد و حتی گاهی در دقیقه 90 برای اتلاف وقت به میدان رفت. بشار اما در این فصل فیکس شده و فعلا نشان داده حقش آن‌همه نیمکت‌نشینی نبوده است. رسن در این دو بازی در دو پست هافبک راست و هافبک میانی توپ زده و در مناطقی بازی کرده که پارسال در اشغال فرشاد احمدزاده و محسن مسلمان بود و انصافا هم جای هر دو را به‌خوبی پر کرده. البته برای قضاوت دقیق‌تر همچنان باید صبور بود.

 احمد نوراللهی: شاید ظالمانه‌ترین نیمکت‌نشینی در حق او رخ داد. در لیگ پانزدهم که احمد فوق‌العاده آماده بود، برانکو فقط با یک هافبک دفاعی بازی می‌کرد و کمال کامیابی‌نیا را به او ترجیح می‌داد. بعد که نوراللهی راهی خدمت سربازی شد، برانکو سیستم تیمش را عوض کرد و به دو هافبک دفاعی میدان داد که نفر دوم محسن ربیع‌خواه بود. عجیب اینکه با بازگشت نوراللهی هم برانکو همچنان تا مدت‌ها ربیع‌خواه را به او ترجیح می‌داد. معلوم نیست الان اگر ربیع‌خواه مصدوم نبود باز احمد فیکس می‌شد یا نه؛ اما نوراللهی فعلا یکی از بهترین بازیکنان پرسپولیس در این فصل بوده است.

 گادوین منشا: او برابر فولاد عالی بود. یک گل زد، یک ضربه سر خطرناک داشت و یک پاس محشر به بشار داد. با این وجود هنوز خیلی زود است که بگوییم منشا «احیا» شده. برانکو پارسال سیامک نعمتی را که فوروارد نوک یا حتی سایه خوبی نبود به او ترجیح داد و منشا هم رفته رفته افت کرد. کسی چه می‌داند؛ شاید اگر سیامک در پست خودش به بازی گرفته می‌شد و منشا هم در پست خودش فرصت حضور در میدان را پیدا می‌کرد، کار مهاجم نیجریه‌ای به اینجا نمی‌کشید. از جمع بازیکنان حاضر، منشا هنوز تنها کسی است که در نیم‌فصل اول هم خطر نیمکت‌نشینی او را تهدید می‌کند. باید دید برانکو «علایم حیات» را در این بازیکن حس می‌کند یا نه؟