عوامل اصلی ناکامی سرخابی‌ها در آسیا

استقلال و پرسپولیس که در گروه‌هایی دشوار قرار دارند، کارشان برای صعود حسابی سخت شده است. هر دو تیم از دو بازی تنها یک امتیاز دارند که اصلاً اندوخته قابل توجه و امیدوارکننده‌ای نیست و در قعر جدول‌ گروه‌هایشان قرار گرفته‌اند. هر دو تیم بزرگ پایتخت یک بازی خانگی داشته‌اند و نتوانسته‌اند از امتیاز میزبانی نهایت بهره را ببرند و با استفاده از پشتوانه‌ای به نام هوادار در آزادی، حریف را با شکست بدرقه کنند. در این میان اشتباهات فاحش داوری هم تأثیرگذار بوده است‌. بخصوص برای پرسپولیس که در این دو بازی، دو گل دریافت کرده و هر دو گل(پاختاکور و السد) در شرایط آفساید به ثمر رسیده است. استقلال هم از این حیث متضرر شده و گل صحیح این تیم آفساید اعلام شد. اما باید به قدرناشناسی بازیکنان استقلال و پرسپولیس اشاره کرد و نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت. آنها قدر موقعیت‌ها را ندانستند تا با قانون نانوشته اما پرتکرار فوتبال مجازات شوند؛ تیمی که گل نزند، گل می‌خورد. با این اوصاف برانکو گفته: «هنوز ۱۲ امتیاز دیگر می‌توانیم بگیریم.» چند بازیکن استقلال از جمله باقری و منتظری هم گفته‌اند که صعود می‌کنیم و صعود در شرایط دشوار، شیرین‌تر است.
امیدواریم این اتفاق بیفتد و نمایندگان ایران در چهار بازی باقیمانده، امتیازات لازم برای صعود را کسب کنند. برای رسیدن به این مهم، لازم است نگاهی به پشت سر نیندازند و تنها خیره به مسیر پیش‌رو باشند. دیگر مرور اتفاقات و دلایل ناکامی (جز آنچه به ضعف‌های فنی مرتبط می‌شود و باید رفع شوند) جایز نیست. از طرفی مسئولان، جمله سیدمهدی رحمتی را از یاد نبرند:«باید زورمان در AFC بیشتر شود.» گرچه سال هاست این را می‌گوییم، اما زورمان و نفوذمان نه تنها بیشتر نمی‌شود، بلکه کمتر می‌شود و حسرت‌های‌مان دوچندان!
و اما سازمان لیگ و سعید فتاحی! تقویم فشرده، هر ۴ روز یک بازی و فشار کم سابقه به بازیکنان. مصدومیت‌های بیش از حد و خالی شدن دست مربیان. حالا دلیل اعتراض تیم‌ها و سرمربیان شان، ملموس‌تر شده است. واقعاً سازمان لیگ این «سَم کشنده» را با کدام هدف به شریان فوتبال باشگاهی ایران تزریق کرد که این گونه مربی، بازیکن و هوادار باید به‌دنبال پادزهر آن باشند.