هیگوآین؛ چهره اش زیبا شده با پیراهنی مقدس و نو......

ابوالفضل کریم آبادی ( صدر )؛ چه کسی تصور می کرد پسر رانده شده از دل تورین، همانی که چهره ای منفور در ناپل را به خود گرفته، همانی که روزگاری پادشاه شمال تا جنوب از یوونتوس تا ناپل خطابش می کردیم این گونه بدرخشد...

نیش ها را به هیچ گرفته به راستی که او در دوران بازیگری اش در بانوی پیر گفته بوده..

"جواب منتقدین را در میدان جنگ می دهم، اینجا وسط مستطیل سبز.."

هیگوآین تا به این برهه از فصل شش گل زده و یک پاس گل داده، آن هم در طول هفت بازی، اما عملکردش در بازی با کیه وو طعم دیگری داشت، دو گل زد و با شمشیرنامرئی اش آن ها را تیکه و تیکه کرد، زمانی که در دقیقه سی وچهار دومین گل خود و تیمش را به ثمر رساند،زرد ها همان جا آب شدند، کیه'وو همان جا تمام شد. برابر طرفداران میلان؛ در هیاهوی افراطی های روسونری....

می گویند مسیرسرنوشت او در میلان تغییریافته، گفته اند در سی سالگی در میلان متولد شده، آمده تا دق دلی اش را خالی کند، سر همان هایی که با بی مهری به سُخره اش گرفته بودند، کسانی که می گفتند میلان پیرمردی چاق را گرفته، معاوضه اشتباه بوده. اما او خرید عاقلانه ژنرال گتوزو بود، در این افسار بازار که بسیار گسیخته شده است.

در قسمتی از خاطره بازی اش با خبرنگار آرژانتینی در سالی که به رئال مادرید پیوسته بود گفته است که ..

" همیشه آرزو داشتم در روزگاران قدیم بودم، در قرن ها پیش، به زمانی که پادشاه ها بر تخت می نشستند. گفته بود که رویایش پادشاهی است تا همگان بی نوا ستایشش کنند..."

با این حال که او در ناپل پادشاه کرده بود، در گسترش قلمرو یوونتوس نقش بسزایی داشته و حالا اینجا، میلان را دگرگون کرده، با جامه ای قرمز و مشکی،اگر به کاخ کاسیرتا بروید و قدم زنان به نقاشی های حیرت آور خیره شوید، به یک" دو تابلو " بنگرید، یکی از آن ها پادشاهی با شنل زرد می باشد که اشاره به امپراطوری یونان باستان دارد، دیگری یک روح سرگردان به نمایه یک زن می باشد، هیگوآین شد آن پادشاه با شِنِل به رنگ زرد و آن روح سرگردان به تصویر یک زن، همان دیوالو ترسناک شده، با این تفاوت که شِنِل او قرمز و راه راه مشکی شده، هُلناک تر.

نبرد آن ها با نراتزوری دیدنی می باشد. مثل همیشه، همان دربی دلامادونینا، همان دیداری که چشم همگان را به خود گِرد می کند، لنز دوربین ها را زوم، همان جنگی که مشخص نیست خدا در کدام قسمتش جای می گیرد.

به سیاهی چشمان کبود و لب های  گتوزو و سربازانش بنگرید که آن ها می خواهند قصه ای شیرین برایمان تعریف کنند؛ برای ما و شما...

ژنرال گتوزو به عنوان مربی میلان تیمش را همان جوری توصیف کرد که انتظارش را داشتیم "... ما براد پیت نیستیم. سیمای ما یادآور چهره خودم است: زشت و چشم هایی کبود شده از ضربه های مشت".