یادداشت؛ حل مشکل ملوان در انزلی یا تهران!؟
این خودخواهی به حدی اوج گرفته است که بقول فلاسفه مانع دخول
اغیار است. هر جناحی از تصمیم گیران
ملوان را برای خود میخواهد این خودخواهی نه از شدت علاقه به این
فرزند عزیز است بلکه فقط برای اطفای
آتش سیری ناپذیر حوائج نفسانی است
وگرنه چه کسی است که نداند این فرزند
مام وطن است و نه فرزند خود خوانده!
در میان اخبار
ملوان ریشه در جان تمامی گیلانی ها دارد. مردم انزلی نیز این نام را با سرشت جانشان عجین کرده اند. دیروز در رسانه ها جوانی را دیدم که از جانِ دل برای محبوب خود، ملوان گریه
میکرد این البته زبان حال بسیاری از شهروندان عزیز است از اینکه می بینند جگر گوشه شان روز بروز در مقابل دیدگانشان پرپر می شود و از او هیچ کاری بجز تاسف گریه آور بر نمی آید.
آقایانی که داعیه نمایندگی از مردم را
یدک می کشید! بجای اینکه از دولتمردان بخواهید که دیگران را وادار به تمکین کنند خودتان کمی عقب بروید تا جا را برای تنفس دیگران باز کنید. بگذارید دیگران نیز در مشکل بزرگ شهر سهیم باشند. بجای رفع مشکل ملوان در همین شهر، سراغ مرکز نشینان رفته اید!
رفع مشکل ملوان در درون شماست در تمنیات سیری ناپذیرتان، در تمامیت خواهی تان! بیایید یکبار هم که شده پس از پانزده سال، خودتان را نماینده شهر بدانید با همه سلایقی که دارند و نه وکیل عده‌ی قلیلی که چون بختک،
علایق شهروندان راسرکوب می کنند.
نویسنده: هادی سلطانی ابکنار
