من می‌ترسم!

در آستانه انتخابات ریاست هیات فوتبال استان تهران هستیم، نهادی مهم و تاثیر گذار حتی فراتر از استان و در نگاهی ملی که پتانسیل جغرافیایی و انسانی آن شاید برابر با کشور صاحبنام فوتبالی چون هلند باشد.

در شگفتم از سکوتی که حکم فرماست؛

سکوت رسانه ها برای پیگیری مطالبات احتمالی، پوشش خبری و جدیت در رسالت آگاهی رسانی خود به جامعه و به چالش کشیدن واقعی کاندیدا های محترم (نه تزئینی).

سکوت اهالی فوتبال که نه تنها یک صنف یا اتحادیه عملگرا و هم دغدغه ندارند بلکه حتی نمی دانند از رئیس جدید چه انتظاراتی باید داشته باشند و چقدر میتوانند در همین دوره پیش انتخاباتی، خواسته های خود را به گوش کاندیداها برسانند. این بی تفاوتی اهالی فوتبال اعم از مربیان، بازیکنان، مدیران، باشگاهداران و ... نسبت به نهادی که حدود 4 سال دیگر قرار است بر ایشان تصمیم گیری کند بسیار عجیب، خطرناک و غیر حرفه ای است.

سکوت کاندیداهایی که نه تنها به دنبال معرفی خود به جامعه فوتبال نیستند بلکه حتی از برنامه ها و رویکردهای‌شان نسبت به دوره جدید فوتبال تهران پرده بر نمی دارند. حال یا برنامه ای مدون وجود ندارد و به پشتوانه لابی با حامیان بالا دستی خود قدم به این کارزار گذاشته اند و یا اینکه به طور کلی ترجیح می دهند ابتدا سوار قطار شوند و بعد این پرسش را مطرح کنند که "حالا چه کنیم؟"!

من می ترسم از این سکوت و بی تفاوتی...

این عدم شناخت و عدم نزدیکی اذهان اهالی تصمیم ساز، تصمیم گیر و مجریان فوتبالی موجب ایجاد یک شکاف عمیق است. اگر چه از هم گسیختگی لایه های مختلف در فوتبال تهران مشهود می باشد که بخش اعظم آن به دلیل چرخه معیوب سیستم سیاستگزاری در نگاهی کلان به فوتبال کشور است اما عمیقا باور دارم هر یک ثانیه ای که از انجام کار درست باز بمانیم، نزد آیندگان به خائنین منفعت طلب تعبیر خواهیم شد تا مسئولین متعهد و مصلحت بین.

امروز یک مدیر مدعی جریان سازی می‌تواند با استفاده از دنیای ارتباطات و فضای تحقیقاتی به آگاهی نسبتا کامل و جامعی از الگوهای موفق مدیریت فوتبال در جهان دست پیدا کند که مطالعات تطبیقی ابتدایی ترین گام است. لذا با طرح پرسش های دقیق و نه فرافکن، می‌توان درک درستی از وضع موجود به دست داد و در جهت ارایه راهکار قدم برداشت:

کاندیداهای محترم در زمینه پژوهش و مطالعات تطبیقی چقدر پیش رفته اند و تحقیقاتشان چه نتایجی داشته است؟

متدولوژی ایشان برای ترسیم نقشه راه جدید فوتبال تهران که با کمترین سوخت و هزینه، هم مادی تر و هم فنی تر بشود چیست؟

چه رویکرد و برنامه ای در مورد جایگاه مهم زنان که همواره جزو اولویتهای آخر است دارند؟

در قبال کمیته های مختلف هیات چقدر شناخت دارند و چگونه نقاط ضعف آنها را برطرف خواهند نمود؟

متاسفانه هیات فوتبال امروز به لحاظ سخت افزاری حتی یک سالن همایش یا کلاس استاندارد ۵۰ نفره هم ندارد؛ برای استقلال در این بخش، ابعاد مختلف را چگونه بررسی نموده اند؟

جدی ترین مشکل فوتبال تهران، تبدیل شدن لیگهای پایه به بنگاههای اقتصادی است به گونه ای که قیمت امتیاز لیگ نونهالان تهران حتی بالاتر از قیمت امتیاز لیگ دسته سوم بزرگسالان در سطح کشوری است! این پدیده را چگونه ساماندهی خواهند کرد؟

البته مشکلات دیگری هم که مانع رشد فوتبال تهران هستند همچون دریافت مبالغ غیر منطقی، عدم ساماندهی مربیان، عدم وجود مرجعی برای انتخاب برترینها و ... وجود دارد؛ معضل دیگر رسیدگی به پرونده ها و آرای کمیته انضباطی هیات است که گویی از دست همه رها شده و جز خالی نبودن عریضه اقدام دیگری نمیشود‌.

این یادداشت می تواند تلنگری باشد بر پیکره فوتبال تهران تا بدانیم مادامی که به خود احترام نگذاریم، تعامل با یکدیگر را جدی نگیریم، هیچ مدیر و رئیسی حتی اگر بخواهد هم نمی تواند ذره ای ما را به ساحل امن توسعه مندی برساند.

برای رفع این ترس جز امیدواری چیزی ندارم؛ امید به اینکه اگر رای داده می شود به برنامه و تخصص داده شود نه به به یک شخص؛ فرد محوری را رها کرده و برنامه محوری را مد نظر قرار دهیم که در غیر اینصورت ابتدا به شعور خود توهین کرده ایم.

امید دیگرم به تغییر نگرشی است که با تزریق نیروی جوان، تحصیل کرده و خلاق می تواند بدنه فوتبال تهران را از ورشکستگی فلسفی نجات دهد.

 

وحید رحیمی

مربی و روانشناس فوتبال