این برای اولین بار نیست که در تمرین استقلال بین بازیکنان دعوا میشود و با این روند آخرین بار هم نخواهد بود. درگیری میلیچ و علی دشتی در تمرین استقلال پای چند بازیکن دیگر را هم به این ماجرا باز میکند که قصد پرداختن به این دعوا و قضاوت آن را نداریم، چون هر کسی به زعم خود ماجرا را تعریف میکند! اما آنچه مسلم است این دعواها جام را از استقلال میگیرد و دیگر نیاز نیست رقبا از استقلال امتیاز بگیرند تا این تیم قهرمان لیگ برتر نشود.
تیمی که در تمرین آن برای چندمین بار دعوا میشود نشان میدهد سرمربی نتوانسته به خوبی آن را مدیریت کند و از همه مهمتر اینکه این تیم فاقد آرامش و تمرکز روی کار است که علت را میتوان در مدیریت باشگاه هم جستجو کرد. استقلال تیم بزرگ و پرتماشاگری است و کوچکترین حاشیهها در این تیم بزرگ میشود و طبیعی است در چنین تیمی بازیکن باید مراقب رفتار و کردار خود باشد. اگر به یاد داشته باشید پیش از این علی دشتی در اردوی ترکیه با یکی از بازیکنان درگیر شده بود و سؤال اساسی اینجاست که چرا باید یک خطا در تمرین بازیکن تیم استقلال را برافروخته کند که به همبازی خود بتازد؟ اگر در جریان بازی بازیکن تیم حریف روی علی دشتی خطا کند آیا علی دشتی میتواند با بازیکن حریف درگیر شود؟ اگر چنین کند حتماً با کارت قرمز مواجه و استقلال ۱۰ نفره میشود. میلیچ هم اگر چنین کاری کند او هم با این جریمه روبهرو میشود.
در فوتبال حرفهای میگویند قهرمانی به سه فاکتور بستگی دارد؛ آمادگی روحی و روانی، آمادگی جسمانی و آمادگی تاکتیکی. این دعواها بیشک نشان میدهد استقلال از نظر روحی و روانی در شرایط خوبی قرار ندارد و باید زود خود را پیدا کند، چون در این صورت خود جام را از دست میدهد پیش از آنکه حریف دست به کاری بزند.
استقلال برای قهرمانی باید همدل و متحد شود. این دعواها نشان میدهد بازیکنان از نظر ذهنی با هم خوب نیستند که با یک خطا چنین از کوره در میروند. استراماچونی چه میکند و چرا باشگاه زمینه این دعواها را از بین نمیبرد؟ استقلال اول خود حریف خویش است.