امیدِ ایران؛ پیشِ به سوی منامه
دیگه شب‌های مسابقه، نیاز به پخش فیلم "نجات سرباز رایان نیست"، چون این تیم می‌دونه کجای تاریخ وایستاده، دیگه قرار نیست از حماسه‌های آرش و کاوه آهنگر بگیم، چون این تیم می‌دونه پرچم‌دار چه کشوریه
مهم نیست چقدر فرصت از دست دادیم، مهم نیست اردوی آماده‌سازی درست و حسابی نداشتیم، مهم نیست دور و اطراف تیم پُر از حاشیه و حرف و حدیث شده بود، مهم نیست صدها میلیارد دادیم تا دو باخت جلو بحرین و عراق بیاریم تا فقط تعدادِ پنج ستاره فدراسیون رو بشماریم، مهم نیست که تو چهار بازی پیشِ‌رو، باید ۱۲ امتیاز بگیریم و حریف‌های قلدری مثلِ عراق و بحرین داریم، اما از قدیم گفتن، ادم به امید زندس، مهم اینه که ما ایرانیم و به این تیم امیدواریم
بازی تو منامه، رقیبی به اسمِ AFC، هوای مرطوب و شرجی، اعصاب خُردی‌های مدل بحرینی، عراقی‌های سفت و سخت یا کامبوج و هنگ‌کنگ حوصله سربر، دیگه هیچی نباید جلوی این تیم رو بگیره
به اندازه پاسِ گل خداداد به آقا کریم تو بازی برگشت با استرالیا، دقیق یا به اندازه هدِ استیلی تو بازی قرن پرقدرت، ما فقط تو منامه از شاگردای اسکوچیچ همینو می‌خوایم، ما فقط می‌خوایم خودمون باشیم و این کافیه برای یک صعود بی‌درسر
در میان اخبار
این تیم به اندازه تیم ملی ۹۸ ستاره داره، اما بیشتر از شهریار و خداداد و عقاب امید داره، قرار نیست جلوی کین و مارک بوسنیچ بازی کنه، اما قرار هم نیست عراقی‌ها و بحرینی‌ها رو دستِ کم بگیره
و حالا با امید، همه ما ۸۰ میلیون ایرانی، یک تیم، یک ضربانِ قلب و پیش به سوی منامه...
محمدرضا ولی زاده
