رهبری‌فرد: ولگردی بازیکنان روی چمن را تحمل نمی‌کنم

شب گذشته پرسپولیس در ورزشگاه آزادی میزبان فولاد خوزستان بود و در شرایطی مقابل این تیم به تساوی بدون گل تن داد که در هفته ابتدایی مسابقات نیز مقابل ذوب‌آهن به نتیجه‌ای بهتر از تساوی بدون گل نرسیده بود تا بلافاصله موجی از اعتراضات نسبت به عملکرد یحیی گل‌محمدی و بازیکنان پرسپولیس توسط هواداران و همینطور پیشکسوتان از راه برسد.
بهروز رهبری‌فرد که به عنوان یکی از متعصب‌ترین بازیکنان تاریخ پرسپولیس شناخته می‌شود نیز یکی از افرادی است که به جرگه مخالفین پیوسته و با انتشار پستی چهار بندی واکنش تندی به دو تساوی پیاپی تیم محبوبش داشته است.
صحبت‎‌های رهبری‌فرد را در ادامه می‌خوانید.
پایانِ یک دوره؟!
۱. میتونیم خودمون رو بزنیم به کوچه‌ی علی‌چپ و بگیم «باید وقت داد» یا با کمی خوش‌خیالی بگیم «این تیم درست میشه»... البته که شاید این اتفاقات رخ بده، اما تا اون موقع، رقبای ما چمدونشون رو بستند و رفتند برای قهرمانی... فراموش نکنید ما یک بار با تفاضل گل قهرمان نشدیم و چند بار هم با فقط یک امتیاز اختلاف!

۲. برانکو در روزهای آخری که ایران بود در یک جمع خصوصی گفت "تیمی ساختم که تا سالها قهرمان ایران بشه"... مرد راست میگفت... تیمی ساخته بود که تا دو سال بعد از خودش هم قهرمان ایران شد. اما خب هر «کاشت»ای یک دوره‌ی «برداشت» داره... دوره‌ی برداشتِ تیم برانکو دوسال بود. البته که یحیی‌ هم در دو قهرمانی نقش داشت. شاید همونقدر که قطبی در قهرمان کردنِ «ساخته‌ی دنیزلی» نقش داشت! شاید هم کمتر.

۳. اینکه پرسپولیس یک بازی رو مساوی کنه یا ببازه خیلی مهم نیست. اما اینکه پرسپولیس طوری بازی کنه که پنجاه، شصت هزار هوادارِ روی سکوها خوابشون ببره و یه جیغ و داد و هورایی نکشند، عین فاجعه هست! من به شخصه نتیجه نگرفتن پرسپولیس رو تحمل میکنم، اما ولگردیِ بازیکنانش روی چمن رو هرگز! واقعیت اینه که هیچ یک از «به اصطلاح ستاره»های پرسپولیس در حد بازیکن لیگ‌ یکی هم نبودند. اینکه چه مرگشون هست رو من نمیدونم. اگر کسی میدونه توضیح بده...

۳+۱. تجربه نشون داده که مقابلِ سرمربی ایستادن در هفته‌های اول نتیجه‌ای نداره... زدنِ یحیی مادامی که یک آلترناتیوِ خارجی در دسترس نباشه هم هیچ سودی نداره... به نظرم یا باید منتظر معجزه باشیم که این تیم، «تیم» بشه و یا با واقعیت کنار بیایم که نه لیگِ ایران، بوندس لیگاست و نه پرسپولیس، بایرن مونیخ! البته که من هنوز به گزاره‌‌ی اول خوشبینم...