کمال کامیابینیا بازیکنی بود که در بازی دیروز مقابل نفت تهران تیر خلاص را بر پیکر علی دایی و تیم سابقش زد. بعد از گل او بود که حتی دایی هم بیخیال تغییر نتیجه شد و فهمید که این بار مقابل پرسپولیس عزتی برای او درکار نخواهد بود.
گل کامیابینیا و شادی گل مخصوص او بعد از این گل بیش از همه شاید برای یک نفر روی نیمکت حسرتبار باشد. برای کسی که خودش سالیانی نهچندان دور با پیراهن پرسپولیس گل میزد و با همین ژست خاص شادی میکرد. محسن خلیلی. مهاجمی که پرسپولیسیها با دیدن او روی نیمکت نفت خاطرات شیرینی برایشان زنده شد. خاطره گل، قطبی و قهرمانی.
خلیلی بارها در همین ورزشگاه آزادی دروازه حریفان را باز کرد و به احترام همین هواداران خبردار ایستاد و در نهایت هم یک جام را به آنها اهدا کرد.
روزهای خوبی که بعد از حضور همین علی دایی در پرسپولیس دیگر تکرار نشد. علیدایی مربیای بود که او را در پرسپولیس نیمکتنشین کرد. حالا از آن روزها برای محسن خلیلی فقط یک مشت خاطرات تلخ و شیرین باقی مانده اما پرسپولیسیها امیدوارند که این فصل بتوانند با گلهای سردار جدیدشان و همبازیهای او یک جام دیگر را بالای سر ببرند.