یونایتد مورینیو با بازی تدافعی به جام می رسد؟

به گزارش سرویس خارجی فرتاک ورزشی، لیورپول در فصل جاری نمایش هایی بالاتر از حد انتظار، جذاب، پرهیجان و دیدنی ارائه داده است و در آن سو بازی های منچستریونایتد، کمی ملال آور و خسته کننده و به دور از نظر هواداران این تیم توصیف شده است.  یورگن کلوپ تیمی بر پایه مدرن ترین فوتبال روز دنیا را روانه لیگ برتر کرده است اما به نظر می رسد مورینیو هنوز هم به همان روش های قدیمی برای پیروز شدن تکیه کرده است. با این تفاسیر، باید اعتراف کرد که تساوی دیشب آنفیلد، بیشتر رضایت تیم مهمان را جلب کرده است.

تعویض لحظات آخر لوک شاو با اشلی یانگ و دور شدن حداکثری اشلی از صحنه تعویض برای تلف کردن زمان بازی، کاملا موید خواسته مورینیو از جریان بازی دیشب بود. البته با این نتیجه نیز شرایط یونایتدها در جدول تغییری نکرد و آنها هنوز 3 امتیاز با لیورپول و 5 امتیاز با صدر جدول فاصله دارند. اگر مورینیو می خواهد نام او در بین ناکامان فصل جاری نوشته نشود، باید روش بازی تیمش را به طرز قابل توجهی تغییر دهد. اما نمایش دیشب را می توان اولین مرحله از تغییرات بنیادین آقای خاص و جاری شدن فلسفه منحصر به فرد وی در اولدترافورد تلقی کرد. تغییراتی که البته شاید خیلی به مذاق هواداران سنتی یونایتدها نیز خوش نیاید.

از آنسو، شاگردان کلوپ نیز نتوانستند بازی مورد نظر خود را در این دیدار به نمایش بگذارند و بازی دیشب آنها، کمی یادآور شکست هفته دوم برابر برنلی بود. به نظر می رسد لیورپول در برابر تیم هایی که پرس را از جلو آغاز می کنند کمی به مشکل بر می خورد و البته نباید فراموش کرد که لوریس کاریوس، سنگربان این تیم نیز عملکرد چندان قابل قبولی نداشت و شاید این موضوع در ادامه فصل برای لیورپول مشکل ساز شود.
 

دفاع منسجم، بی میلی به نفوذ مدافعان کناری، حمایت بی چون و چرای مروان فلینی و هره را به عنوان هافبک های دفاعی از 4 مدافع و ارسال توپ های بلند و پشت مدافعان لیورپول برای زلاتان را می توان شاکله اصلی افکار آقای خاص در بازی دیشب قلمداد کرد.

اشلی یانگ، برای اولین بار از ماه ژانویه سال گذشته و در جریان پیروزی 0-1 برابر همین لیورپول در آنفیلد، در ترکیب اصلی قرار گرفت و مورینیو باید استفاده از یانگ در پست مدافع کناری را مدیون افکار فان خال و جابجایی پست یانگ در فصول گذشته باشد. در هنگام مالکیت توپ توسط تیم میزبان، اشلی یانگ و مارکوس راشفود به سرعت به صف 4 مدافع اصلی تیم اضافه می شدند و یک نوار منسجم و فشرده 6 نفره در برابر حملات حریف ظاهر می شد.

همانند پیروزی به یادماندنی سال 2014 چلسی در برابر لیورپول در آنفیلد که منجر به از دست رفتن قهرمانی برای شاگردان راجرز شد، مورینیو باز هم استراتژی خود را  بر خنثی کردن بازی حریف، گرفتن سرعت جریان بازی و انتظار برای سر زدن اشتباه از بازیکنان لیورپول طراحی کرده بود.

در 30 دقیقه ابتدایی بازی، رویکرد مورینیو کاملا صحت خود را به اثبات رساند. علیرغم رخ ندادن اشتباهی بزرگ و تاثیرگذار از سوی لیورپولی ها، نمایش این تیم پر از تصمیمات غلط، اشتباهات کوچک، خطاهای بی مورد و ضربات بیش از حد و اضافی به توپ بود. با توجه به غیبت وینالدوم و لالانا به علت مصدومیت ( البته لالانا در 30 دقیقه پایانی وارد زمین شد)، لیورپول نتوانستند نمایشی های قبلی خود را تکرار کنند که در این میان بدون شک سیستم بازی شاگردان مورینیو به شدت تاثیرگذار بود.

اما به تدریج و خصوصا بعد از ورود لالانا به جای استوریچ، مرسی سایدی ها بر جریان بازی مسلط شدند و اگر عکس العمل های فوق العاده دخیا در برابر ضربات امره جان و کوتینیو و همچنین تکل فوق العاده والنسیا در آخرین لحظات در برابر فیرمینیو نجات دادن دروازه یونایتدها نبود، شاید نتیجه دیگری در پایان بازی رقم می خورد. اما باید اذعان داشت که لیورپول در ارائه حملات ویرانگری که در همین فصل برابر چلسی و آرسنال به کرات از خود ارائه داده بود، کاملا ناتوان بود.

علیرغم احترام به توانایی های مورینیو در از کار انداختن تاکتیک های حریف، این سوال در ذهن هواداران شیاطین سرخ ایجاد شده است که آیا این روش بازی با سنت ها و ساختار باشگاه منچستریونایتد که یکی از پر خرج ترین تیم های تابستان امسال بود و ستارگانی مثل زلاتان و البته پوگبا را به اولدترافورد انتقال داد، همخوانی دارد؟

بدون شک بدون عکس العمل های خیره کننده دخیا در بازی دیشب، یونایتدها نمی توانستند با امتیاز به خانه بازگردند اما سوال اصلی در این رابطه است که آیا در این 8 بازی، شاگردان مورینیو نمایشی امیدوارکننده ای از خود ارائه کرده اند؟

اگرچه شاید تعمیم دادن بازی دیشب یونایتدها به طول یک فصل اشتباه باشد، اما قطعا متعصب ترین هواداران منچستریونایتد نیز اعتراف می کنند که بدون شک شاگردان کلوپ نمایشی دیدنی تر، سریع تر و مدرن تر از شیاطین سرخ ارائه دادند.