اخلاق؛ یادگاری پورحیدری
به گزارش سرویس لیگ برتر فرتاک ورزشی، شاید می‌شد شماری از افتخارات و جام‌های فتح شده توسط منصورخان را با مربیان دیگر هم به دست آورد اما آنچه او با اخلاق عالی‌اش برای ما طی سال‌های طولانی رقم زد، در هر عصر و زمانه‌ای حاصل نمی‌آید و توسط عده‌ای قابل دستیابی نیست. اخلاق حسنه که ورزشکاران را ماندگار و افراد فاقد آن را به نسیم‌هایی گذرا تبدیل می‌کند، از همان روز نخست در رفتار و کنش‌های پورحیدری جلوه‌ای آشکار داشت و هر روز که بیشتر گذشت، ارزش فزون‌تری یافت و بر حجم آن افزوده شد و از او چهره‌ای ساخت که تکرارش در ورزش ایران دشوار است.
رفتار پورحیدری در عصر و دوره‌ای جاری شد که برخی بداخلاقی‌ها در ورزش ما و به ویژه در فوتبال دایما جلوه‌ای فزون‌تر یافت و کار را به نقطه کنونی کشاند که در آن پول‌مداری و خودخواهی چهره‌ای غیردلچسب حتی از بهترین مهره‌های فنی ساخته و ارج و قرب آنها را کاهش داده است.
منصور در دوران بازیگری‌اش هم جوانی آرام و متین بود و در حالی که کم سن و سال بودن همیشه بهانه‌ای برای توجیه رفتارهای تند توسط برخی از فوتبالیست‌های روز جلوه کرده، پورحیدری حتی در اواخر دهه 40 و اوایل دهه 50 که مدافع راست ثابت استقلال و در کوران دعوت به تیم ملی بود، هرگز اخلاق را نباخت و هیچگاه از جاده متانت خارج نشد و به دیگران توهین نکرد. این در حالی بود که معدودی از مردان شاخص آن روزگار هم گاهی با بی‌حوصلگی‌ها و برخوردهای نسنجیده‌شان مشکل‌ساز می‌شدند اما حتی در روزی که در جریان یک مسابقه باشگاهی هافبک وقت تیم ملی به پورحیدری بی‌احترامی کرد و ضربه‌ای به صورت وی زد، منصورخان لام تا کام هیچ چیزی نگفت و با سکوت معنادار خود آن رقیب کم‌طاقت را شرمنده کرد.
همان متانت و توسعه آن در طول زمان به پورحیدری کمک کرد در سال‌هایی که مربی و مدیر و سرپرست شد نیز به شاگردانش درس‌هایی کلان بدهد و از همگان بخواهد که ابتدا اخلاق و رفتار پسندیده را مبنا بگذارند و سپس به سایر مسائل بیندیشند. او در صحبت‌های قبل و در جریان مسابقه از شاگردانش می‌خواست که برای کسب پیروزی دست به تلاشی بزرگ بزنند اما هرگز راضی نبود که در این راه دلی بشکند و خاطری آزرده شود و غرور انسان‌ها جریحه‌دار گردد و به سایر افراد حاضر در رقابت لطمه وارد شود و وجه بزرگ تفکیک پورحیدری با سایرین همین مساله بوده است.
پورحیدری در جریان تمرینات نیز با شاگردانش برخوردی پدرانه داشت و در عین حفظ ارزش‌های ورزشی و خوش و بش با آنها، بازیکنان را به سوی تعهد و پایبندی به ارزش‌های باشگاهش رهنمون می‌کرد و از همگان می‌خواست که در چارچوب‌های درست حرکت کنند و خیالشان راحت باشد که در همه شرایط او جوابگوی نتایج خواهد بود و صدمه و خدشه‌ای متوجه شاگردانش نخواهد شد. کسانی که سال‌ها با منصورخان در استقلال زیسته و یا رفتارش را طی دو سال هدایت تیم ملی دیده‌اند نیک می‌دانند که استفاده از لفظ پدر برای توصیف او بهترین انتخاب بوده و کمتر واژه دیگری حق مطلب را درباره این مرد معتقد به اصول که در واپسین روز هفته پیش در 71 سالگی درگذشت ادا می‌کند و کمتر کلمه و عبارت دیگری می‌تواند پورحیدری را به گونه‌ای به ما بشناساند که این کلمه معرفی می‌کند.
در میان اخبار
