استعدادیابی مربیان؛ امری لازم و ضروری

به گزارش فرتاک ورزشی، مربیان ورزش را باید مهم ترین بخش از رشد و کشف استعدادها و پرورش آنها برای حضور در میادین ملی و بین المللی دانست که حضورشان در میادین ورزشی و و به روز بودن اطلاعات فنی و هم چنین آمادگی از نظر روحی روانی و ابعاد مدیریتی بسیار دارای اهمیت می باشد. بر همین اساس در این مطلب سعی داریم که مربیان را از حیث روانشناسی و بعد مدیریتی  که 5 گونه می باشند مورد تحلیل قرار بدهیم:

1- مربیانی که ذاتا روانشناس و مدیرند

مربیانی که ذاتا روانشناس و مدیرند و دربحث روحی روانی و اعتماد بنفس شخص کاملی هستند که در بین مربیان ایرانی می توان به: فیروز کریمی، فراز کمالوند، علی دایی، فرهاد کاظمی، امیر قلعه نویی، محمود یاوری و...  اشاره نمود و از بین مربیان خارجی  فرگوسن ، گواردیولا، مورینیو و...را می توان نام برد .

این دسته از مربیان حتی اگر از نظر بعد فنی در سطح خیلی بالایی نباشند ولی به واسطه توان روانشناختی بالا و مدیریت بسیار عالی و همچنین به واسطه نوع ارتباط هوشمندانه با بازیکنان و نظم تیمی بالا تا درجات بسیار بالایی پیشرفت می کنند که خود این مربیان 2 دسته اند:

دسته اول : برخی از آنان در درازمدت در کنار بعد مدیریتی بالا ، به واسطه پیشرفت فنی به اوج قله موفقیت میرسند .

دسته دوم : برخی دیگر بواسطه فنی نبودن ذاتی و روشدن دستشان در طی سالهای متمادی، نمی توانند بیش از سقف خاصی پیشرفت نمایند و چه بسا به مرور عقب گرد داشته باشند .

2 . مربیانی که توان مدیریتی و روانشناسانه بسیار بالایی ندارند و ذاتا برای این کار ساخته نشده اند، اما کسب تجارب فراوان در طی سالهای متمادی مربیگری و علاقه و انگیزه بالای شان آنها را تبدیل به فردی مدیر و روانشناس می نماید و کافی ست از نظر دانش فنی در سطح مناسبی باشند، آنگاه پیشرفت خوبی خواهند داشت، البته ممکن است از این لحاظ به گرد پای دسته اول از گروه اول نرسند، ولی آن افت و پسرفت دسته دوم از گروه اول را نیز ندارند .

3 . مربیانی که از نظر دانش فنی و علم مربیگری در سطح بسیار بالایی هستند ولی روحیاتشان به صورتی است که توان مدیریتی بالایی ندارند و ذاتا روانشناس نیستند .البته گروهی از آنان مدیر نیستند، ولی روانشناسانی ماهرند و بخاطر همین در سمت های مشاوره، مدیرفنی، آنالیزور، روانشناس و یا استعدایاب و سمت های این چنینی همراه تیم و به عنوان پشتوانه ای علمی و روحی برای سرمربی هستند . این مربیان اگر به مربیگری ادامه دهند ، پیشرفت چندانی در هیچ رده ای و هیچ باشگاهی نخواهند داشت .

4 . مربیانی که نه از نظر دانش فنی و تخصص مربیگری و نه از نظر مدیریتی و روانشناسی در سطح بالایی هستند و فقط به مربیگری علاقه شدیدی دارند وبه این خاطر دراین حیطه پای نهاده اند . این مربیان در کوتاه مدت و یانهایتا میان مدت از سطح مربیگری محو می شوند و کار و پیشه دیگری برای خود بر می گزینند و صرفا یک علاقمند و تماشاچی پروپاقرص  والبته صاحب نظر باقی می مانند .

5 . مربیانی که ممکن است در هر کدام از 3 دسته بالا قرار داشته باشند و اصلا سرمربی نباشند و تمرین دهنده یا کمک مربی، بدنساز یا تئوریسین و طراح تمرینات باشند .

باتوجه به موارد یادشده، هر مربی ای می بایست هر چه سریع تر خود را آنالیز و در حقیقت در مراحل ابتدایی مربیگری با توجه به تجربیاتی که دارد خویش را استعدادیابی نماید تا بداند در کدام مسیر از دنیای فوتبال گام بردارد و در کدام حیطه مربیگری به حیاط ورزشی خویش ادامه دهد .

اگر مربی ای به موقع تشخیص دهد که از کدام دسته است، آنگاه می بایست طبق الگوهای خاص آن گروه و در قالب چارچوب های خاصی نقاط ضعف و قوت خویش را برطرف کند و به این طریق به آینده ورزش خود و شاگردانش خدمت کند .

در غیر این صورت اگر مربی ای نتواند و یا نخواهد خود را استعدادیابی کند ، ممکن است سالها مسیری اشتباه را طی نموده و بعدها حاصل تمام زحمات خویش را برباد رفته ببیند و حتی پس از بازنشستگی نیز متوجه نشود که دلیل این حذف اجباری از گود ورزش چه بوده است .

نویسنده: محسن بابادی