امیژاکه سرمربی تیم ملی فرانسه در جامجهانی ۱۹۹۸ از بازیکنانی بزرگ مثل اریک کانتونا و دیوید ژینولا عبور کرد و آنها را به تیم ملی راه نداد تنها به این دلیل که این دو بازیکن همواره روی مرز ایجاد جنجال راه میرفتند. گذشتن از اریک کانتونای بزرگ در آن زمان کار هر کسی نبود اما ژاکه ترجیح داد تا از بازیکن تندخوی تیمش که به خاطر زدن یک تماشاگر در انگلیس ۹ ماه محروم شده بود بگذرد و پست بازیساز تیمش را به زیدان که هنوز ستارهای درجه یک نشده بود بسپارد.
شجاع خلیلزاده هم از آن دست بازیکنانی است که هر آن ممکن است به دلیل عصبیت بیش از حدش، تیمش را در جدالی حساس ده نفره کند. تقریبا در تمام بازیهای این فصل پرسپولیس او این عصبیت خود را به نحوی نشان داده و نکته تاسفبرانگیز اینکه تلاشی هم برای برطرف کردن این خصیصه منفی خود نمیکند. شاید یکی از دلایلی که کیروش نظر مساعدی روی خلیلزاده ندارد همین تندخویی و عصبیت او در زمین است که باعث میشود نتوان در بازیهای حساس روی او حساب باز کرد.
عصبی شدن برای یک مدافع عیب بزرگی است چرا که بر روی تمرکز او و عملکرد فنیاش تاثیرگذار است. یک مدافع خوب باید بتواند با تمرکز بالا از فضا دادن به مهاجمان خودداری کند اما عصبی شدن مدافع حتی برای لحظاتی کوتاه میتواند تمرکز او را بر روی کارهای دفاعی بگیرد. شجاع خلیلزاده نوعی رفتار انفجاری در برابر داور و بازیکن حریف دارد که این مورد در نوع بازی او نیز نمود دارد. تکلهای زودهنگام، یورشهای ناگهانی و بیپروا به سمت توپ و به همین دلیل دریبل خوردن در صحنههای این چنینی در بازی او زیاد دیده شده است. او خوب سر میزند، جسور است، سمج و موی دماغ مهاجم حریف است اما گاهی اشتباهاتی دارد که باعث میشود عملکرد خوبش در طول یک بازی زیر سوال برود.