نام گزینههای مختلفی در رسانهها منتشر شد. از والتر زنگا و وینفرد شفر تا زلاتکو دالیچ و دراگان اسکوچیچ. میان همه این گزینهها اما دالیچ نزدیکتر به شرایط کار در استقلال بود. دوست صمیمی برانکو که در این منطقه از آسیا تجربه مربیگری داشت و تیمهایش بارها مقابل استقلال، نفت تهران و تراکتورسازی بازی کرده بودند. همین شناخت، حضور برانکو روی نیمکت پرسپولیس و البته آزاد بودن دالیچ باعث میشد تا بحث حضور او در تهران و نشستن روی نیمکت استقلال جدیتر از بقیه مطرح شود.
در یکی از روزهای آغازین شهریورماه 1396، پستی در اینستاگرام منتشر شد. پستی که به نظر میرسید متعلق به صفحه شخصی زلاتکو دالیچ است. تصویر برج آزادی و نوشتهای که نشان میداد او در مسیر سفر به تهران است. هر چند یکی، دو ساعت بعد مشخص شد این صفحه قلابی است و متعلق به دالیچ نیست. سرمربی سابق العین هم در مصاحبهای این موضوع را تایید کرد و مدعی شد هنوز تماسی با او برای حضور در استقلال برقرار نشده است.
دالیچ در آن مقطع و درباره شناختش از استقلال گفت: «من خیلی خوب استقلال را میشناسم. آنها یکی از تیمهایی بودند که در لیگ قهرمانان آسیا مقابل تیم من قرار گرفتند و یک بار هم با نتیجه یک بر صفر به آنها باختهام. به جز استقلال تیمهای دیگری هم از ایران مرتب مقابل تیمهای من قرار گرفتهاند مثل نفت تهران، تراکتورسازی و ذوبآهن. البته تاکید میکنم از باشگاه استقلال یا هیچ تیم ایرانی دیگر با من تماسی گرفته نشده است که پاسخ مثبت یا منفی به آنها بدهم.»
دالیچ به استقلال نیامد و وینفرد شفر در نهایت روی نیمکت این تیم نشست و جانشین علیرضا منصوریان شد. چند ماه بعد فدراسیون فوتبال کرواسی، وقتی با آنته چاچیچ به بنبست رسید از دالیچ که مربی آزاد بود و قراردادی با هیچ باشگاهی نداشت دعوت کرد تا سرمربی تیم ملی شود. دالیچ از همان ابتدا در تیم ملی کرواسی موفق بود، هر چند منتقدانی هم داشت. گروهی معتقد بودند انتخاب دالیچ، انتخاب مناسبی نیست و او نمیتواند تیم ملی کرواسی را به جام جهانی ببرد. گروهی دیگر اما موافق او بودند. تعداد موافقان و مخالفان تقریبا برابر بود اما دالیچ در عرض حدود هشت ماه کاری کرد که منتقدان هم به گروه موافقان اضافه شوند.
کرواسی حالا با هدایت دالیچ به فینال جام جهانی رسیده و بهترین نتایج تاریخ این کشور 4 میلیونی را رقم زده. دالیچ که حتی بعد از صعود به جام جهانی، چندان مورد توجه داور شوکر و اعضای فدراسیون فوتبال کرواسی قرار نداشت حالا به مربی محبوب آنها تبدیل شده. مربی 51 سالهای که به طرز عجیبی از مربیگری احتمالی در استقلال به نیمکت کرواسی رسید و همراه این تیم درخشید و سری بین سرها پیدا کرد.
حالا تصور کنید اگر دالیچ با استقلال به توافق میرسید، به جای حضور در فینال جام جهانی چه شرایطی را تجربه میکرد. او به جای اینکه همراه با بازیکنانی بزرگ مثل لوکا مودریچ، ایوان راکیتیچ، ایوان پریسیچ و ماریو مانزوکیچ در فینال حاضر شود باید همراه استقلال به اردوی ترکیه میرفت. آن هم با چه دردسرهای فراوانی. ضبط پاسپورت هنگام ورود به ایران و ممنوعالخروجی از جمله اتفاقهایی بود که قطعا برای دالیچ هم رخ میداد. همانطور که دامن شفر را گرفت و عصبانیت او را به همراه داشت.
یک پیشنهاد، یک تصمیم و یک سرنوشت متفاوت. همه اینها برای دالیچ رخ داد و سرنوشت او را جور دیگری رقم زد. او اگر به استقلال میآمد هرگز فینال جام جهانی را نمیدید. اگر روی نیمکت استقلال مینشست هرگز کار با ستارههای نسل طلایی فوتبال کرواسی را تجربه نمیکرد و باید با بازیکنانی نظیر جابر انصاری و علی قربانی آماده حضور در بازیها میشد. آن وقت به جای داور شوکر با پندار توفیقی و رضا افتخاری سر و کله میزد و بازیکنانی که نه توسط خودش بلکه با نظر باشگاه جذب شدهاند. دالیچ باید تمام این افتخارات را قدردان افرادی باشد که در هیات مدیره استقلال، با جذب او مخالفت کردند و رای به حضور وینفرد شفر در ایران دادند.