اختصاصی/ فوتبالی که دیگر خواهان ندارد/ سقوط به معنای منحل شدن!

همین چند سال پیش بود که اکثر شهرها و استانها برای رسیدن به یک تیم فوتبال دست به دامن نمایندگان مجلس و سایر سیاسیون می شدند تا هر طور شده در لیگ یک یا لیگ برتر نماینده داشته باشند. این جنگ و  دعواها به جایی رسید که عادل فردوسی پور هم چندین بار در برنامه نود به آن پرداخت و حتی با تعدادی از نمایندگان مجلس هم درگیری لفظی پیدا کرد. خلاصه داستان های زیادی در رابطه با تیم های لیگ دسته اولی و لیگ برتری داشتیم که اخیرا بر سر نخواستن آنها دعواست! یک زمانی بر سر اینکه چرا ما نباید تیم در سطح اول یا پایین تر داشته باشیم دعوا بود، حال بر سر نخواستن آن جدال می کنند! شرایط فعلی فوتبال ما طوری پیش می رود که اگر همین روند ادامه پیدا کند، تا چند سال دیگر باید برای تیمداری کردن التماس کنیم. وقتی لیگ دسته اول با 18 تیم آغاز می شود و تا هفته ششم نرسیده به 16 تیم کاهش پیدا می کند، باید فاتحه فوتبال را خواند. فوتبالی که همین چند وقت پیش از آسیا جایزه پنج "ستاره" گرفت و خیلی زود ستاره هایش را یکی یکی از دست داد. گرچه اگر همین 16 تیم هم تا پایان مسابقات دوام بیاورند و کنار نکشند، خیلی هنر کرده اند؛ چه بسا که این اتفاق خواهد افتاد چون فصل گذشته با اینکه تیم ها از مسابقات کنار نکشیدند ولی کاری کردند که هنوز هم ترکش های آن به چشم می خورد و...

لیگ برتری که فقط 5 پای ثابت دارد

در 18 دوره مسابقات لیگ برتر فقط 5 تیم ثبات داشته اند و سایر تیم ها یا مثل آسانسور بالا و پایین شده اند یا اینکه فقط یک فصل مهمان لیگ برتر بودند و بعد سقوط کردند. سقوطی که باعث منحل شدن و از بین رفتن آنها شد. با یک نگاه مختصر، ولی مفید متوجه خواهید شد که چه تیم هایی در 18 دوره لیگ سهمیه گرفتند و بعد خیلی زود محو شدند. در تاریخ لیگ برتر تنها 40 تیم با نام های مختلف حضور داشتند که در حال حاضر 16 تیم از این 40 تیم لیگ برتری هستند و مابقی یا در لیگ یک فعالیت می کنند یا در دسته های پایین تر. البته خیلی از آنها نیز یا منحل شده اند یا امتیاز شان را فروخته اند. گرچه 20 تیم از این تعداد هم منحل شده اند و تنها 5 تیم در رده های پایین تر فعالیت می کنند که سابقه طولانی دارند و جزوه تیم های قدیمی و ریشه دار فوتبال ایران هستند. تیم هایی مثل راه اهن، برق شیراز، شموشک نوشهر، ابومسلم مشهد، شاهین بوشهر، مس سرچشمه، پیام مخابرات مشهد، شیرین فراز کرمانشاه، نفت تهران، صبای قم، پگاه،  داماش، استقلال رشت، (این سه تیم گیلانی بارها تغییر نام دادند تا آخر منحل شوند) آلومینیم هرمزگان، استیل آذین تهران، گهر دورود، شاهین بوشهر، شهید قندی یزد، سپاهان نوین و سیاه جامگان مشهد نیز به هر دلایلی منحل شده اند که هیچ آثاری از آنها نیست! در حال حاضر فقط تیم های استقلال،  پرسپولیس، ذوب آهن، سپاهان و سایپا با ثبات بوده اند که به لطف حمایت حامیان  قوی دولت و شرکت ها طعم سقوط را نچشیده اند. البته سایپا یک سال باید طعم سقوطی را می چشید و به دسته اول می رفت ولی در آن سال (سومین دوره لیگ برتر) تصمیم گرفته شد، هیچ تیمی سقوط نکند و لیگ برتر از 14 تیم به 16 تیم افزایش پیدا کند.

خصوصی بی خصوصی

شما اگر به شرایط این تیم ها و نوع باشگاه داری در ایران توجه کرده باشید متوجه می شوید، عمر مفید تیم هایی خصوصی بسار کمتر از تیم های دولتی بوده و هر تیمی که خصوصی شده به فنا رفته است. اینکه چرا تیم های خصوصی وارد مسابقات شدند و دوام چندانی نیاوردند، به مسائل زیادی از جمله حق پخش تلویزیونی و بلیت فروشی بر می گردد که خیلی از تیم ها هنوز هم مشکل دارند و نمی توانند حق شان را بگیرند. ناگفته نماند این وسط عده ای هم برای معروف شدن و گرفتن وام ها و دیگر مسائل از جمله ندادن مالیات تیم خریدند که جواب نگرفتند و یا سر از زندان درآوردند و یا ورشکست شدند! با این تفاصیر به این نتیجه می رسیم فوتبال برای هیچ کسی آخر و عاقبت نداشته و باعث نابودی خود و تیم هایشان، شده است. به این نتیجه می رسیم در فوتبال ایران تنها تیم هایی موفق هستند که دولت و شرکت های بزرگ پشت شان بوده که اگر همین تیم ها نیز خصوصی شوند، آنها نیز باید راه تیم هایی را بروند که الان فقط در "گوگل" می توان پیدایشان کرد. به امید روزی که تیم ها به یک ثبات نسبی برسند و عمر مفید شان یکی-دو سال یا نهایتا پنج سال نباشد و اگر سقوط هم کردند، در دسته های پایین تر نیز فعالیت کنند نه اینکه بدهی های چند میلیاردی بالا بیاورند و فاتحه خودشان را بخوانند!