پرسپولیس و برانکو دور از هیجانات پوچ نقل و انتقالات

پرسپولیس با اختلاف و با کیفیت فنی متفاوت از سایر تیم‌های لیگ برتر قهرمان این رقابت‌ها شده و تنها تیم ایرانی است که با شایستگی به جمع هشت تیم برتر لیگ قهرمانان راه یافته پس می‌شود حساب کارش را از سایر تیم‌های داخلی جدا کرد و به دنبال مقایسه این مجموعه با تیم‌های دیگر نبود.

پرسپولیس به خاطر حفظ اسکلت تیم موفق سال گذشته و حفظ بیشتر نفرات اصلی‌اش از ابتدا نیازی به تغییرات بنیادین در خود نمی‌دید که این یک نشانه مثبت و فوق‌العاده از رشد قلمداد می‌شود. اساسا تیم‌هایی که در رسیدن به اهداف از پیش تعیین شده خود عاجز مانده و دچار مشکلات فنی و ساختاری هستند در فصل نقل و انتقالات دست به خریدهای متعدد می‌زنند و بعضا کار آنقدر بیخ پیدا می‌کند که به خانه تکانی هم می‌رسد اما واقعیت این است که پرسپولیس با آنچه فصل پیش نشان داد و حفظ کرده در مرحله دیگری از رشد قرار دارد و بر اساس اصول خودش گام بر می‌دارد.

شاید اینطور بهتر باشد که بپرسیم تیمی که قهرمان قدرتمند لیگ ستارگان قطر را در خانه‌اش شکست می‌دهد و حذف می‌کند چه چیزی کم دارد؟ آیا تیمی که حسین ماهینی‌اش در پست غیر تخصصی سه مرتبه در تیم منتخب لیگ قهرمانان قرار می‌گیرد نیازی به جذب مدافع چپ گرانقیمت و ملی‌پوش یا خارجی دارد؟ آیا تیمی که مهاجمش اقای گل فعلی لیگ قهرمانان است و در بالاترین کلاس ممکن بازی می‌کند و با پیشنهادهای متعدد اروپایی مواجه شده در این منطقه احساس کمبود می‌کند؟ آیا تیمی که صادق محرمی به‌عنوان مدافع راست بیشترین دریبل موفق را در لیگ قهرمانان داشته و سه بار در تیم منتخب مسابقات قرار گرفته نیازی به جذب مدافع راست می‌بیند؟ یا بهتر است بپرسیم اگر قرار باشد امروز تیمی منتخب از رقابت‌های لیگ قهرمانان منطقه غرب انتخاب شود آیا می‌توان بازیکنانی مثل بیرانوند، انصاری، محرمی، ماهینی، امیری و طارمی را از این تیم بیرون گذاشت؟

با تمام این داشته‌های رشک برانگیز و نیروهایی که حالا در سطح آسیا شناخته شده‌اند در ازای از دست دادن یک مهره اصلی فصل قبل و چهار پنج بازیکن صرفا نیمکت نشین 5 نیروی امیدوار کننده و با کیفیت جذب شده‌اند تا کمبودهای فنی قبلی مرتفع شده تا جایی که دیگر نه نیمکت تیم خالی از بازیکن تاثیرگذار به نظر خواهد رسید نه بازیکنان اصلی از حضور همیشگی شان در ترکیب ثابت اطمینان خواهند داشت.

با این حساب واضح است که نیازی به بمب ترکاندن و ریخت و پاش آنچنانی در پرسپولیس وجود ندارد و این مجموعه از اتفاقات اینچنینی که دستمایه کل کل‌های سخیف هواداری طی سال‌های اخیر بوده عبور کرده است. در واقع پرسپولیس به مرحله‌ای رسیده که وقتی می‌گوییم این تیم مدعی قهرمانی آسیاست دیگر مثل گذشته هیچ‌کس پوزخند نمی‌زند و این افتخار را رویایی دور از دسترس نمی‌بیند. بله، پرسپولیس حالا و با این تمایز دوست داشتنی مدعی واقعی قهرمانی در آسیاست و با ثبات در ترکیب و تقویت تیم فصل گذشته می‌تواند هدف را در دسترس‌تر از همیشه قرار دهد.

حالا پرسپولیس بیشتر از همیشه شبیه تیم‌های بزرگ اروپایی شده که هر فصل نهایتا سه یا چهار خرید مهم دارند و تیم شان را کن فیکن نمی‌کنند. باور کنید این تغییرات نشانه‌های مثبتی است که می‌تواند پرسپولیس را در لیگ داخلی دست‌نیافتنی‌تراز فصل قبل و در حد مدعی قهرمانی آسیا بالا بکشد. یقین داشته باشید وارد نشدن به داستان کلیشه‌ای و خنده دار بمب و ترقه همان واقعیت ملموس تیمی است که قصد دارد داستان جداگانه‌ای در فوتبال ایران بنویسد و برای پایان قصه نیازی به همسویی با تیم‌های رقیب در فصل پرهیاهوی نقل و انتقالات ندارد. حالا پرسپولیس به مرحله‌ای رسیده که نیاز به بازیکنان درجه یک به تعداد زیاد را کمتر از همیشه احساس می‌کند. پرسپولیس اکنون فقط نیازمند بهتر شدن رابطه بین تیم و باشگاه است. این مجموعه دوستی و صمیمیت بیشتر در بین بازیکنانش را می‌طلبد.