پرسپولیس سه گل به حریفش زده است و پس از ده سال موفق شده امتیازات کامل سه هفته اول لیگ را بگیرد. قاعدتا در این شرایط هواداران پرسپولیس باید شادیهای خود را در فضای مجازی بروز دهند اما باز هستند کسانی که در این فضا، مسئلهای دیگر را پیش میکشند، اینکه چرا به منشا پاس نمیدهند.
کیست که بتواند ثابت کند فرشاد احمدزاده چون نمیخواست به منشا پاس دهد در دقایق پایانی ترجیح داد خودش به سمت دروازه شلیک کند؟ آیا میتوان آنچه را در ذهن احمدزاده در آن دقایق گذاشت را روی هارد دیسک پیاده کرد و سپس فهمید که او عمدا به منشا پاس نداده؟ نه نمیشود اما آنچه باعث می شود تا عده ای به او بتازند که چرا عمدا به منشا پاس نداده ذهنیتهای منفی است که از قبل در ذهنشان شکل گرفته است. ذهنیتهایی که از تجارب تلخ گذشته، از باندبازیهای معمول بازیکنان ایرانی و همچنین از القائات رسانهها شکل گرفته است. اما چه بسا اگر به جای منشا، طارمی هم در آن موقعیت بود، احمدزاده خودش توپ را به سمت دروازه میزد. بدینترتیب بر اساس حدس و احتمالات، حمله به بازیکن پرسپولیس آغاز میشود آن هم در شبی که این تیم سه گل به حریفش زده است.
بازیکنان پرسپولیس در چنین شرایطی به خود حق میدهند که متعجب از واکنش هواداران، گذشته را به یاد آنها بیاورند تا شاید قدر موفقیت فعلی را بدانند. اما تمام این سوتفاهمی که بین بازیکن و هوادار آن هم ساعتی پس از پایان بازی درگرفته، محصول امکان ارتباطی است که فضای مجازی در اختیار آنها قرار داده است. فضایی که انگار در آن بیشتر بدبینها، فحاشان و تنگنظران ابراز عقیده میکنند و بنابراین محلی برای کشتن شادیها و خوشبینیها شده است.