چرا پرسپولیس چهار- هیچ باخت؟

صحنه‌ای مشابه را بارها دیدیم: دو یار الهلال با "یک و دو"، از کانال‌های کناری (بیشتر چپ) پرسینگ منطقه‌ای ما که از موثرترین فاکتورهای پرسپولیس برانکوست را می‌شکافتند و با پاس‌های تک ضرب، موقعیت می‌ساختند.
شایان مصلح با گام‌های بلندش، یادآور ورزشکاران پرش سه گام است و با همین خصلت توانست حریف را ۱۰ نفره کند. اما چرا مثل وحید و صادق، بدون توپ از جریان بازی خارج می‌شد؟

شجاع و ماهینی بارها در محاسبات‌شان در محل استقرار صحیح، دچار اشتباه شدند. روی ضد حملات مکرر الهلال، تا لحظه آخر و ضربه نهایی، از شناسایی بازیکن هدف باز می‌ماندند.
روی گل سوم با وجود برتری نفری ( ۵ به ۲ بودیم) دروازه‌مان باز شد. بدترین گل هم چهارمی بود. ما ۵ نفر بودیم و خربین تنها!
اما مهم‌ترین گل، اولی بود که مفت خوردیم. شجاع که خربین را تنها گذاشته، به محرمی غرولند می‌کند!
این گل به قول پانادیچ باعث برافروختگی و به هم ریختگی تیم‌مان شد.

محمد صالحی مربی فوتبال، در اینستاگرام نوشته: حرکت وینگرهای الهلال، طولی نیست. اینساید وینگرند و‌ به داخل می‌زنند. روش موفق الهلال در به هم ریختن نظم نفرات کناری چپ و راست ما، خط را برای دور زدن مدافعین‌مان هموار کرد.
الهلال حتی ۱۰ نفره هم انگار یک یار از ما بیشتر داشت. صالحی نوشته تاکتیک این تیم، مبتنی بر شناخت از نحوه پِرِس پرسپولیس بود. الهلال با پاس‌های عرضی، زمین را آگاهانه بزرگ می‌کرد و هیچگاه در دام پرس منطقه‌ای نیافتاد.

سرعت بخشیدن به بازی و‌ دقت شگفت‌آور پاس‌های مردان رامون دیاز، از دیگر دلایل ثبت نتیجه‌ای رویایی برای الهلال بود.

نویسنده: مهدی رستمپور