پرفسور دوست داشتنی؛ مردی که خودش را ناک اوت کرد!

"پرسپولیس از رسیدن به فینال لیگ قهرمانان باز ماند" تیتر اکثر خبرگزاری های داخلی و حداقل آسیایی دیشب به همین یک جمله اشاره داشت. حذف یکی از پر امیدترین تیم های ایرانی برای رسیدن به فینال و قهرمانی در آسیا در چند سال اخیر، در حالی رقم خورد که هر فوتبال دوست و کارشناسی را به فکر فرو برد و هر کسی دلیلی را برای آن بازگو میکند.

وقتی اخبار و واکنش مردم و طرفداران پر شمار این تیم را بررسی می کنیم خیلی ها داور عمانی را و خیلی های دیگر محرومیت عجیب طارمی! را دلیل شکست معرفی می کنند.

اما شاید بهترین دلیل عدم نتیجه گیری و خلق چنین نتیجه ای را باید در بازی رفت این تیم جستجو کرد. جایی که مرد کروات نیمکت پرسپولیس مرد اول میدان بود. برانکو که برخلاف بازی برگشت با الاهلی که با تعویض های شاهکار خود تیم ده نفره پرسپولیس را رستگار کرده بود، این بار با چینش بد نفرات و استفاده از تاکتیک نامناسب عامل اصلی نتیجه نگرفتن تیم بود.

برانکو که از دو فصل پیش و تقریبا از اواسط فصل رو به استفاده از یک هافبک دفاعی آورده بود و با وجود کامیابی نیا انرژیک یکی از بهترین تیم های حداقل یک دهه اخیر را روانه میدان میکرد، با بازی زیبا و هجومی که ناشی از برتری عددی به علت استفاده از تک هافبک دفاعی بود حریفان خود را یکی پس از دیگری از پیش رو بر میداشت.

برانکو با همین ذهنیت پا به عرصه لیگ قهرمانان آسیا گذاشت و تا نیمه نهایی و قبل از بازی رفت با الهلال نتیجه شجاعت خود را نیز گرفت. اما الهلال که بهترین ها را در فاز هجومی در اختیار داشت اسیر حربه برانکو نشد و دیاز آرژانتینی به خوبی نقاط ضعف پرسپولیس را شناسایی کرده بود و از همان نقاط نیز به پرسپولیس ضربه زد.

برانکو که کامیابی نیا و انصاری را به علت محرومیت و حسینی را به علت مصدومیت در اختیار نداشت، ربیع خواه کند را جایگزین کامیابی نیا و از ماهینی در کنار خلیل زاده در قلب خط دفاعی استفاده کرد. ولی بزرگترین اشتباه برانکو آنجا بود که با یک تاکتیک اشتباه و غیر ضروری تیمی که از لحاظ روحی به علت محرومیت طارمی در شرایط خوبی قرار نداشت را با یک هافبک دفاعی روانه میدان کرد و تیر خلاص را موقعی بر پیکره تیم وارد کرد که علاوه بر اینکه از دو بازیکن جوان و کم تجربه( محرمی و مصلح) در دو سمت خط دفاعی استفاده کرد بلکه اجازه حضور در حمله را نیز برای آنها صادر کرده بود. تمام این موارد در حالی اتفاق افتاد که بازی رفت در حال انجام بود و با توجه به محرومان و مصدومان و شرایط روحی تیم میتوانست با یک تاکتیک مناسب و بهتر بازی را به راند دوم و بازی برگشت بکشاند! اما این طور نشد.

دیاز آرژانتینی در حالی هوگ چپ و راست را بر پیکره برانکو وارد کرد که این خود برانکو بود که با گارد باز زمینه ناک اوتی خود را فراهم کرده بود، مربی که نمیتوان او را دوست نداشت و نمی شود به حاطر یک نتیجه او را سرزنش کرد ولی ای کاش برانکو در برابر الهلال، همان برانکویی بود که همه از بازی شاگرداشن لذت می بردند.

در هر حال اگرچه پرسپولیس از راهیابی به فینال باز ماند ولی یادمان باشد که این تیم برای اولین بار است که به این مرحله پا نهاده و بدون شک نقش برانکو در این خصوص غیرقابل انکار می باشد و این یعنی عملکرد مثبت پرفسور در پرسپولیس، اگرچه دوست داشتیم با او فاتح لیگ قهرمانان بشویم و نشد!

نویسنده: بهرام اردشیری