پروفسوری به نام برانکو، درسی برای خلاقیت

او می دانست دستش خالی است! می دانست که روی نیمکت خود زیاد نمی تواند حساب باز کند. از طرفی، دو سال قهرمانی پشت سر هم در لیگ برتر ایران انتظارات را از وی و بازیکنانش بالا برده بود. اکنون نگاه همه هواداران به این بازی و گذر از مانعی به نام السد بود که بهترین هافبک بازی ساز سال های نه چندان دور دنیا یعنی ژاوی افسانه ای را در اختیار داشت.

با وجود پیروزی خفیف در بازی رفت، اکثر هواداران، رسانه ها و بازیکنان بیش از امید به صعود دارای ترس و استرس شکست بودند. ولی پرفسور لام تا کام حرف نمی زد. او نگران بود ولی امیدواری اش می چربید به نگرانی اش.

پروفسور یا به عبارتی دیگر برانکو ایوانکویچ، تمرکز خود را بر روی کاستی ها و مشکلات جلب نکرده بود، او نق نمی زد، شکایت نمی کرد، بلکه او می دانست که وظیفه اش آماده سازی فنی و روانی تیم است تا تاریخ ساز شوند.

او می دانست و معتقد بود که اکنون کاری از دستش برای تقویت تیم با بازیکنان جدید برنمی آید، بنابراین بر روی داشته های خود تمرکز کرد تا نهایت استفاده را از آنها ببرد.

چه پرسپولیس قهرمان بشود یا نه، باید این صعود همیشه در اذهان بماند، چون نماینگر خلاقیت مربی ای بود که با وجود مشکلات فراوان توانست کاری بزرگ انجام دهد. این صعود، درسی بود برای آنان که عدم موفقیت خود را به عوامل بیشماری گره می زنند به بجزء ناتوانی های خود!

باید به احترام او کلاه از سر برداشت...