کارلوس کی روش؛ یک دیکتاتور ِ بداخلاق ِ دوست داشتنی!

"کارلوس کیروش" مارا یاد "آلفرد هیچکاک"، دیکتاتور نابغه سینما می اندازد. بازیگرانش اجازه نداشتند دیالوگ بداهه بگویند. دیکتاتور بودن در هنر پدیده ای مفرح و لذت بخش است.

حالا انگار نمونه فوتبالی اش هم دست پر است. برای کیروش آندو تیموریان، دژاگه و عزت اللهی فرقی نمی کند، حتی اگر استاد اسدی و مدیر روستا را دستش بدهی برنده بلامنازع زمین است. شاید اگر ناصر محمد خانی را هم دستش بسپاری از او آدمی بسازد که بتواند سرش را بالا بگیرد، یا علی پروین و مایلی کهن را به روزهای طلایی فوتبالشان برگرداند. او از آدم ها سرباز آهنی می سازد طوری که یادمان می رود بازی قبلی چه کسی در زمین بود و الان کیست یا اینکه در آینده چه کسی است.

فکر میکردیم با ناز و نوز خسته کننده و دیکتاتور منشانه اش بالاخره یک روز می شکند و لشگر انبوه دشمنانش را شاد می کند. اما او استثناست، با همه معایبش برنده مادرزاد است، او بالاخره یک روز چمدانش را می بندد و می رود اما حضورش تا ابد به یاد ما می ماند.

طالب پیروزی بودن مهم نیست، دلبسته برنده شدن بودن اهمیتی ندارد. راه پیروزی و برنده شدن است که اهمیت دارد. دانستن آن راه است که مهم است.

کیروش کسی است که به ما راه برنده شدن یاد می دهد.

برنده استثنایی که البته شیک است و مغرور و دوست داشتنی....

نویسنده: پروشات رفیعی