آغاز یک فصل جالب برای سنگربان دیرپای استقلال تهران
این در حالی است که پس از فروکش کردن نسبی رقابت حاد سیدمهدی رحمتی با سیدحسین حسینی بر سر پیراهن شماره یک آبی‌ها در دو فصل گذشته، زمان نیل به نتیجه‌ای روشن‌تر و دور از هر گونه احساس گرایی افراطی رسیده و «خوب و بد» هر دو دروازه‌بان برای مربیان استقلال مشخص شده و بهتر از گذشته و فارغ از هر گونه حرف و حدیث می‌توانند تصمیم بگیرند که کدامیک بهترند و به تبع آن شانس و حق بیشتری برای ایستادن درون دروازه دارند.
رحمتی چون از قبل هم در کورس جای گرفتن در هیات اعزامی فوتبال ایران به جام جهانی روسیه قرار نداشت هیچ فراز و فرود احساسی را در ارتباط با این مسابقه‌ها احساس نکرد و کار خودش را کرد و به آنچه می‌خواست رسید و دوره استراحت بین دو فصل را هم سپری کرد و از دیروز (4 تیر) که دور جدید تمرینات آبی‌ها شروع شد، در محل تمرینات حضور یافت و قدم اول حضورش در فصلی طولانی و پرمحنت و جدید را برداشت.
او می‌داند که چه سران باشگاه و مربیان اغلب خارجی استقلال بخواهند و چه خیر، او در دیدارهای متعدد داخلی و آسیایی این تیم در فصل 98-1397 نقشی وسیع خواهد داشت. وینفرد شفر بعد از اینکه به آرامی دریافت برخی از مسائل عنوان شده علیه رحمتی در بدو ورود وی به کادر فنی استقلال با قدری افراط‌ها همراه بود و پی به لیاقت فنی رحمتی برد، بر حجم استفاده از وی افزود و این چنین بود که در روزهای پایانی فصل میزان بهره‌گیری از وی بیشتر از دقایق حضور حسینی درون دروازه شد. در پایان فصل هم شایعات معمول به گوش می‌خورد که خبر از تمایل حسینی به لژیونر شدن دارد اما حسینی که برخلاف رحمتی در کورس سفر به روسیه قرار داشت، پس از ناراحت شدن بابت از دست دادن این سفر (و واگذاری آن به امیر عابدزاده) عملا حرکتی تعیین‌کننده در راه انتقال به یک تیم خارجی نداشته است. دو مساله این امکان را دور از ذهن می‌سازد. یکی اینکه به رغم به کار گرفته شدن سوشا مکانی و علیرضا حقیقی در لیگ‌های اروپایی طی سال‌ها و فصول اخیر، معمولا از میان سنگربانان ایرانی لژیونرهای زیادی سر بر نیاورده‌اند و دوم اینکه حضور در آوردگاه روسیه که می‌توانست ویترینی بزرگ و شفاف از قابلیت‌های حسینی باشد، عملا از وی ستانده شد و او به تبع آن خواستاران خارجی جدیدی را که می‌توانست در آنجا جذب خویش کند، عملا از دست داد و اینک در نقطه‌ای بدون بازگشت ایستاده است. نقطه‌ای که ابقا در استقلال می‌تواند برای او گزینه بهتر و عاقلانه‌تری در قیاس با یک انتقال شتاب زده یا معمولی به باشگاهی خارجی باشد.
دوری از استرس‌ها
در این میان رحمتی با یک دستور کار مشخص و صریح‌تر و برنامه‌ای ملموس‌تر از حسینی قدم به فصل تازه می‌گذارد.
او می‌داند تا زمانی که از هر استرسی رها باشد و خودش را از بحث‌ها و اضطراب‌های بی‌مورد دور نگه دارد و فقط به مسابقات و رقابت‌های پیش رو بیندیشد، موفق خواهد بود و اگر چنین باشد و او هر توانی را که در وجودش دارد صرف بهروزی استقلال در صحنه مسابقات کند یک فصل کم دردسر و درخشان تازه را برای خود پی خواهد ریخت. دروازه‌بانی که در فجرسپاسی چهره شد و سری هم به سپاهان و پیکان زد و اینک سومین مقطع عضویتش در جمع آبی‌های تهرانی را سپری می‌کند، فصل پیش یک سیاستمدار تمام عیار هم نشان داد. او در بدو ورود شفر به استقلال که انواع گزارش‌های منفی پیرامون وی به این مربی آلمانی داده و نظر وی نسبت به این دروازه‌بان دیرپا و 36 ساله تیره شد، اصلا در مقام بحث و جوابگویی برنیامد و راحت و آرام روی نیمکت نشست و حتی در هفته‌های پیاپی گل نخوردن حسینی و رکوردشکنی وی خم به ابرو نیاورد و آنقدر صبر کرد که فرصتش از نو برسد و چنین چیزی سرانجام از راه رسید و رحمتی توانست با احراز لیاقتش در دربی برگشت و سپس مسابقات آسیایی استقلال به شفر نشان بدهد که برخلاف نکات انتقال داده شده به وی «لولو»(!) نیست و نمی‌خواهد چیزی را ویران کند و در این جایگاه و سن و سال بیشتر مایل است خودش باشد و یک بار دیگر همگان به تماشای هنرهای او بنشینند.
وضعیت برعکس
چنان چیزی اینک نیز در مسیر رحمتی قرار دارد و او که می‌دانست راه درست رقابت با حسینی 10 سال جوان‌تر از خودش فقط عرض‌اندام در میدان و پرهیز از مصاحبه‌های جنجالی است با اجرای این امر و دوری جستن از حاشیه‌های تازه به روزهای ایمن پایان فصل رسید و فصل تازه را هم از دیروز در همین شرایط آغاز کرد. از دوران خوب رحمتی، روزهای زیادی مانده است و وی در فصل تازه هم از پاهای اصلی توفیق‌ها و هیجان‌های مرتبط با استقلال خواهد بود و این بار در تضاد با فصل گذشته این حسینی است که باید خودش را با او همسو سازد و نه برعکس.
