دست خالی برانکو و دست پر منصوریان در نیمکت

جایی که برانکو باید برای فرار از دیوار دفاعی سرسخت استقلالی‌ها راهی پیدا می‌کرد؛ و منصوریان برای فرار از فشار گسترده قرمزها، باید زهر خط حمله‌اش را بیشتر می‌کرد و همچنین، استحکام خط دفاعی‌اش را. اما تفاوت دو مربی، در نیمکت‌ تیم‌هایشان نمایان شد.

منصوریان خیلی زود برای جبران ضعف سمت راست دفاع استقلال مجید حسینی را وارد زمین کرد و نتیجه مناسب آن را با عملکرد مطمئن حسینی دید. دقایقی بعد سرمربی آبی‌ها حیدری خسته از رفت و برگشت‌ها را بیرون کشید و حق‌دوست را به خط حمله اضافه کرد. اتفاقی که باعث شد مدافعان پرسپولیس به راحتی نتوانند برای حضور در حملات برنامه‌ریزی کنند.

در آن سوی میدان اما، برانکو هر آنچه داشت در مستطیل سبز به بازی گرفته بود و اگر هم بازیکنی مثل علیپور روی نیمکت بود، نمی‌توانست جانشین مناسبی برای ستاره‌های فیکس برانکو باشد. هرچند برای خالی نبودن عریضه در نهایت به جای رضاییان به زمین آمد؛ اما حضور بیست و چند دقیقه‌ای‌ شماره 70 هم نتیجه‌ای برای پرسپولیس در پی نداشت. سطح نریمان‌جهان هم به اندازه‌ای نبوده که برانکو در چنین شرایط سختی بتواند او را برای گره‌گشایی جایگزین مسلمان یا رفیعی کند.

در واقع نیمکت حال حاضر پرسپولیس بازیکنانی به خود می‌بیند که برای گذران دقایق پایانی یک بازی ساده مناسب هستند؛ حال آن که منصوریان روی نیمکتش بازیکنانی دارد که می‌توانند در شرایط سخت، برای استقلال گره‌گشا باشند. از مجید حسینی و مجتبی حق‌دوست، تا محسن کریمی و جابر انصاری که حتی در این بازی فرصت حضور در زمین را پیدا نکردند.