برانکو ایوانکوویچ و وینفرد شفر؛ پیرمردهای جذاب فوتبال ایران!

وقتی برانکو ایوانکوویچ را برای دریافت جایزه‌اش در مراسم دوشنبه شب بهترین‌های فصل گذشته لیگ برتر به روی «سن» دعوت کردند، وینفرد شفر همتای استقلالی او بدون هیچ غروری و بدون اینکه کسی از او خواسته باشد در بین راه از جایش برخاست و سرمربی کروات پرسپولیس را که به طرف سن می‌رفت در آغوش کشید و به رسم ایرانی‌ها دو سه بار بوسید و موفقیتش به عنوان مربی برتر سال را به وی تبریک گفت.
چند دقیقه بعد هم که به درخواست نه چندان منطقی مجریان تلویزیونی مراسم شفر مجبور شد از جایش بلند شود و باز به روی سن برود باز هم هیچ اجبار و اکراهی در حرکات وی رویت نشد. سرمربی آبی‌های تهران که در مرز 69 سالگی است با اجابت درخواست غریب مجریان مذکور به روی سن رفت تا با برانکو عکس یادگاری بگیرد و آنجا هم دوباره با وی دیده‌بوسی کرد. مرد پخته ژرمن نیک می‌داند اگر هم امسال یک مربی سر راه اولین قهرمانی وی در لیگ برتر شود همین سرمربی قرمزهای پایتخت خواهد بود، اما جذابیت ماجرا در این است که هر دو با پذیرش این واقعیت نه تنها قصد تضعیف غیراصولی حریف در میدان‌های جنبی و گردهمایی‌هایی حاشیه‌ای را ندارند بلکه به جز ادای احترام به طرف مقابل دست به هیچ کاری نمی‌زنند و این برای برخی مربیان ما که در این زمینه قدری از اصول ضروری عدول می‌کنند، درس آموز است.
فوتبال فقط میدان بازی و رقابت نیست بلکه مکانی است که حرفه‌ای‌گری‌ها و نگاه اصولی به مسائل نمود پیدا می‌کند. حسن کارکشته‌ها و «پیردیر»هایی مانند برانکو که 64 ساله شده و شفر که سابقه سال‌ها کار در بوندس لیگا را دارد، تسری ندادن تنش‌های داخل میدان به میهمانی‌ها و ضیافت‌ها است. همگی به یاد داریم که 10 اسفندسال پیش در دربی برگشت در چارچوب لیگ برتر کشور چطور این دو مربی در لب خط شاخ به شاخ شدند و شفر چند بار به وضوح به برانکو اعتراض کرد و سرمربی قرمزها هم حرف‌های او را بی‌جواب نگذاشت اما هیچ اثری از آن تشنج‌ها در گردهمایی‌ها و موارد بعدی رویت نشده است.
لیگ هجدهم تضمینی در مورد قهرمان شدن یکی از دو تیم سرخابی نداده است و برخی تیم‌های دیگر لیگ نیز به سوی این عنوان دورخیز خواهند کرد و سپاهان تجدید سازمان یافته توسط امیر قلعه‌نویی، سایپای «پرقدرت مانده» به وسیله علی دایی و ذوب‌آهنی که همچنان تیم کارآمدی است شاید بتوانند معادلات لیگ هجدهم را تغییر بدهند اما آشکارترین و بارزترین وجه ماجرای رقابت و آنچه بر نیمکت‌ها شکل می‌گیرد تقابل مجدد سرمربیان خارجی سرخابی‌ها است. مردان پخته‌ای که پریشب نشان دادند پرنسیپ را حفظ می‌کنند و بردن را آنقدر دوست ندارند که ادب را به طور تام و تمام قربانی آن سازند.