برخورد گاز انبری با دو لژیونر ایرانی
سیامک رحمانی: از لحظه‌ای که خبر رسید حاج‌صفی و شجاعی در ترکیب پانیونیوس مقابل نماینده اسراییل خواهند ایستاد، معلوم بود که چنین بلوایی به پا خواهد شد. سابقه حضور پیدانکردن ایرانی‌ها مقابل ورزشکاران و تیم‌های اسراییلی موضوعی تازه نیست. ایران رژیم صهیونیستی را به رسمیت نمی‌شناسد و تصمیم گاه آشکار و گاه نگفته ورزش ما هم پرهیز از هر مقابله‌ای با نمایندگان اسراییل است. این تقابل تا جایی جدی و پررنگ است که گاهی ایران از حضور در برخی مسابقات و تورنمنت‌ها عذرخواهی کرده؛ چرا که نمی‌خواسته با شرکت در مسابقات، به این رژیم رسمیت ببخشد. حضور بازیکنان ایرانی در باشگاه‌های اروپایی هم همیشه با این چالش مواجه بوده و بازیکنان ما هم عرفاً یا قلباً هیچ‌وقت نخواسته‌اند در مقابل حریف بایستند. اما آنچه در مقدماتی لیگ قهرمانان اروپا اتفاق افتاد، نه به نیت و تصمیم ملی‌پوشان ما، که براساس پروتکل‌های بین‌المللی ناگزیر بود. اگرچه واکنش‌ها به آن هم طبیعی است و به خصوص شهروندانی که مخالف بودند و در فضای مجازی و رسانه‌ها به این اتفاق اعتراض کردند، حق داشتند که نظر خود را بدهند؛ اما به نظر می‌رسد بعضی مسؤولان و مدیران هم، بدون در نظر گرفتن همه جوانب و از روی عصبیت ابراز نظر می‌کنند و خواستار برخوردهای قاطع و سریع هستند.
در مورد این رویداد باید به این واقعیت توجه داشت که ملی‌پوشان ما در پیراهن باشگاهی و براساس قرارداد و تعهدات خود عمل کرده‌اند و این چیزی نیست که به راحتی قابل تفسیر و تغییر باشد. مدیرانی که با هیجان‌زدگی سخن می‌گویند، باید توجه کنند که هر باشگاه و نهادی قواعد خود را دارد و تن‌زدن از آن همیشه ممکن نیست. در این زمینه می‌شود به همه نرمش‌های ایران در میادین بین‌المللی رجوع کرد. اینکه برای مثال زنان ما در صورتی می‌توانند در مسابقات مختلف و رویدادهای جهانی حاضر شوند که بتوانند پوششی قابل قبول در آن چارچوب‌ها را بر تن کنند؛ لباسی که الزاماً ایده‌آل مسؤولان نیست. نادیده‌گرفتن قواعد هم نتایج روشنی دارد؛ بیرون ماندن از بازی. همان‌طور که امروز سرپیچی از خواست باشگاه یونانی می‌توانست برای بازیکنان ما تبعات سنگینی داشته باشد. کمترین آن جریمه‌ها و ضررهای مالی بود که بعید است کسی در داخل کشور بخواهد آنها را پرداخت کند. محدودیت‌هایی که بازیکنان ما دارند، همین حالا هم با موضعگیری‌های جهانی مواجه است. طبیعی است که باشگاه‌های اروپایی وقتی با چنین دردسرهایی مواجه می‌شوند قید همکاری با ایرانی‌ها را بزنند و زمینه حضور ما در عرصه‌های بین‌المللی تنگ‌تر شو.
اگر تصمیم مدیران ورزش برخورد غیرمنطقی و چکشی با این دو بازیکن و مثلاً حذف آنها از تیم ملی باشد، جدا از تعلیق فدراسیون فوتبال و تیم ملی که احتمالاً در انتظارمان خواهد بود، یک پالس روشن هم به دنیا خواهیم فرستاد؛ اینکه هر وقت در مقابل نمایندگان رژیم صهیونیستی به میدان نرفته‌ایم، امری دستوری بوده. در واقع ما رسماً اعلام خواهیم کرد که مرامنامه‌های المپیک و دیگر مسابقات بزرگ را به رسمیت نمی‌شناسیم و بر اساس ملاحظات سیاسی و نه ورزشی اقدام می‌کنیم. حتماً متوجه‌اید که ما هیچ‌وقت چنین حرفی را علناً نگفته‌ایم و نمی‌خواهیم بگوییم. اینکه بازیکنان ما برای طفره‌رفتن از مسابقه با ورزشکاران اسراییلی تمارض می‌کنند یا در دورهای ابتدایی تن به حذف می‌دهند، نمایشی است که اگر بیانیه‌ای برایش صادر کنیم، هزینه‌های سنگین خواهد داشت و کسی را یارای پرداختش نیست. اراده‌ای که حالا با محرومیت و برخورد با دو ملی‌پوش عیان خواهد شد.
در میان اخبار
به مدیران ورزش کشور می‌شود نهیب دیگری هم زد؛ اینکه وقتی از باشگاه یونانی چنین انتظاراتی داریم، خودمان حاضریم در مسابقات داخلی از این سرپیچی‌ها چشم پوشی کنیم؟ مگر همین هفته پیش نبود که باشگاه استقلال را از سه بازینش محروم کردیم، که چرا آنها را برای مسابقات آسیایی در اختیار تیم امید قرار نداده است؟ اگر خواست یک بازیکن و باشگاه می‌تواند ملاک نیامدن و غیبت باشد، پس باید همه توجیهات استقلال را می‌پذیرفتیم و هیچ تنبیهی در نظر نمی‌گرفتیم.
آخرین نمونه از این دست را می‌شود در جشن قهرمانی پرسپولیس در پایان فصل قبل جستجو کرد. لابد یادمان هست که در این جشن وقتی رادوشویچ، دروازه‌بان کروات پرسپولیس، می‌خواست با پرچم کشورش بالای سکو بیاید، چطور با او برخورد شد و چگونه مانعش شدیم. اتفاقی بسیار معمولی و رایج در تمام دنیا. اینکه بازیکنی در باشگاه و در مراسم قهرمانی پرچم کشورش را به نمایش بگذارد. اما بعضی دوستان ما طاقت این را هم نداشتند و اجازه ندادند. لابد همان‌ها امروز از بازی‌کردن دو ملی‌پوش ایرانی برای باشگاهشان از همه خشمگین‌ترند و دنبال برخوردی هرچه گازانبری‌تر می‌گردند.
شجاعی و حاج‌صفی از این اتفاق ابراز تأسف کرده‌اند و مثل همه ما اعمال جنایت‌آمیز رژیم صهیونیستی را محکوم می‌کنند. لابد اگر اختیار داشتند، صد سال دیگر هم در چنین مسابقه‌ای به زمین نمی‌رفتند؛ اما تنبیه و محروم‌کردن‌شان از حقوق انسانی و شهروندی، چه بسا نشانه برحق‌بودن و متعالی‌بودن ارزش‌های ما نباشد.
