بیرانوند- دخئا؛ صد متر فاصله، صد هزار کیلو فشار!

شاید بعد از انقلاب هیچ تیمی از فوتبال ایران با هیچ تیمی از اسپانیا تقابل رسمی نداشته و از آنجا که لالیگا بهترین لیگ فوتبال دنیاست و تیم ملی اسپانیا یکی از بهترین تیم‌های جهان، حتما این مسابقه برای تک تک اعضای تیم ملی و دوستداران فوتبال در ایران جذاب خواهد بود. فوتبالدوستانی که غالبا به دو دسته هواداران رئال مادرید و بارسلونا تقسیم شده‌اند و حالا بازیکنان تیم‌های محبوب خودشان را رودرروی تیم ملی کشورشان می‌بینند. تماشای بازی ستاره‌های رئال و بارسا در قالب تیم ملی اسپانیا آن هم در آوردگاهی مثل جام جهانی که ماه‌ها انتظارش را می‌کشیدیم حتما برای هر فوتبال‌دوستی تماشایی است و این جذابیت وقتی صدچندان خواهد شد که تیم ایران برای نخستین بار و آن هم با برخورداری از شانس صعود از گروهش مقابل این ستاره‌ها قرار خواهد گرفت.

تیم ملی اسپانیا و ترکیب اصلی‌اش تشکیل شده از چهار بازیکن بارسا، سه بازیکن رئال مادرید، دو مهره از اتلتیکو مادرید، یکی از منچسترسیتی و یکی از منچستریونایتد. در واقع یازده بازیکن اصلی تیم اسپانیا در 5 تیمی بازی می‌کنند که حتما در بین ده تیم برتر باشگاهی دنیا قرار می‌گیرند و در بالاترین سطح ممکن قرار دارند. در این شرایط تقابل ستاره‌های فوتبال ایران که برخی‌شان از لیگ داخلی فراتر نرفته‌اند و تجربه بازی در جام‌های بین‌المللی و همین جام جهانی را نداشتند می‌تواند برای هر بیننده‌ای جذاب باشد و جدا از جزییات فنی و نتیجه پایان مسابقه هر کدام از تقابل‌های بازیکنان تیم ایران و ستاره‌های اسپانیا در طول نود دقیقه جذاب و دیدنی خواهد شد.

آزمون در بند راموس و پیکه؛

 خطا می‌گیرد؟

سردار آزمون مهاجم سرزن و سریعی است. شاید در فاکتور اول و تقابل با دو مدافع میانی مشهور اسپانیا سردار شانس زیادی نداشته باشد چرا که هم راموس هم پیکه روی هوا مسلطند و حتی بارها از روی ضربات سر موفق به گلزنی شده‌اند. در عوض سردار می‌تواند روی دو ضعف این بازیکنان حساب باز کند. یکی کند بودن پیکه که آزمون چنانچه موفق به شوک دادن به توپ شود می‌تواند خودش را از پیکه رها کرده یا از او خطا بگیرد و یا با جا گذاشتنش برای خود و هم‌تیمی‌هایش موقعیت بسازد. راموس هم با وجود خصوصیات فنی فوق‌العاده مدافعی به شدت خشن و بعضا عجول است که در مواقع حساس تصمیمات ناپخته و خطرناک می‌گیرد و تیمش را به دردسر می‌اندازد. شاید کمی ناجوانمردانه باشد اما به شرطی که بازیکنان تیم ملی و مشخصا سردار مراقب خود باشند از راموس می‌توان خطا گرفت؛ خطاهای متعدد که منجر به گرفتن کارت‌های زرد و شاید قرمز شود و شاید اینگونه در جدال یازده به ده شانس بهتری برای مقابله با اسپانیا داشته باشیم.

آلبا- رضاییان؛

فرصت بزرگ روی شانه‌های جوردی

جوردی آلبا در بارسلونا مثل یک مدافع – هافبک – وینگر چپ و در همکاری مستقیم و موثر با لئو مسی عملکردی استثنایی بخصوص در فاز حمله دارد. آلبا مدام در محوطه جریمه حریف حاضر است و البته با سرعت بالایش در پوشش‌ها و دفاع فوق‌العاده عمل می‌کند. شاید تنها نقطه ضعف این بازیکن شیفت شدن به مرکز خط دفاعی در زمان ارسال‌ها و حملات از جناح مقابل باشد بخصوص وقتی توپ‌های بلند روی دروازه ارسال می‌شود و آلبا نمی‌تواند فضای بالای سرخود را پوشش دهد. در این شرایط وینگر راست تیم ایران و حتی مدافع راستی مثل رضاییان می‌تواند برای گلزنی خیز بردارد هر چند باید دید اصلا مدافع راست ما جرات جلو رفتن در حملات نصف و نیمه مقابل حریف قدرش را خواهد داشت یا نه. به احتمال فراوان با توجه به قدرت فوق‌العاده تهاجمی اسپانیا از جناح چپ مدافع راست ما تنها مشغول دفاع صرف شود و در زمین خودی متمرکز بماند که در این صورت هیچ بعید نیست منتظری جای رضاییان را بگیرد. یادمان نرود آلبا فصل فوق‌العاده‌ای را پشت سر گذاشته و بعد از مسی بهترین بازیکن بارسا بوده است.

کارواخال – محمدی؛

مراقب کات‌بک‌ها باش

درست مثل آلبا، کارواخال هم در حمله فوق‌العاده است و شاید کمی در دفاع ضعیف‌تر باشد. مدافع راست رئال مادرید که بازی با پرتغال را به خاطر مصدومیت در فینال لیگ قهرمانان از دست داد از این بازی به ترکیب برمی‌گردد و باید امیدوار باشیم تاثیر مصدومیت در فرارها و جمع شدن‌هایش مشهود باشد. کارواخال روی خط طولی کنار زمین فوق‌العاده است و در کارهای ترکیبی و ارسال‌ها عملکردی کم نظیر داشته. شاید بهتر بود مثل بازی قبل ناچو هم‌تیمی‌اش در رئال اینجا بازی می‌کرد اما از شانس بد میلاد محمدی – که شاید در این بازی به ترکیب برگردد- قدرت بسیار بیشتر کارواخال نسبت به ناچو در فاز حمله باعث خواهد شد میلاد یا احسان در نیمه خودی تنها مشغول دفاع باشند. مدافع چپ ما البته باید مراقب ارسال‌ها وکات‌بک‌های کارواخال باشد و تا زمانی که دنی با توپ بیرون نرفته می‌توان از او انتظار پاس گل داشت. کارواخال هم البته از آن دست بازیکنانی است که راحت خطا می‌دهد و با توجه به قامت کوتاهش حداقل در جمع شدن‌ها و ارسال‌ها عملکرد جالبی ندارد.

بوسکتس و کوکه حریفی دارند؟

تصور اینکه در بازی با اسپانیا در خط میانی از سه هافبک با خصوصیات و شرح وظایفی کاملا تدافعی استفاده کنیم اصلا تصوری اشتباه و غیرمنطقی نیست که در این صورت سوال بزرگی پیش خواهد آمد که کدام هافبک ما به جنگ بوسکتس و کوکه دو هافبک ظاهرا تدافعی حریف خواهد رفت و آنها را درگیر دفاع و تخریب می‌کند؟ اگر جواب «هیچکس» باشد و بازیکنانی مثل حاجی صفی، ابراهیمی و عزت اللهی در ترکیب اصلی باشند هر سه نفر بیشتر درگیر خنثی کردن بازی هافبک‌های تهاجمی حریف هستند و احتمالا وینگرهای تیم ایران بعضا با شیفت شدن به مرکز می‌توانند برای آنها دردسر ایجاد کنند. در واقع باید امیدوار باشیم وحید امیری و علیرضا جهانبخش در مواقعی که تیم ایران صاحب توپ نیست – که با توجه با بازی مالکانه اسپانیا حتما دقایقی طولانی و عذاب آور خواهد بود - در بازیسازی بوسکتس و کوکه اختلال ایجاد کنند چرا که بعید است آنها فرصت خودنمایی چندانی مقابل مدافعان چپ و راست حریف پیدا کنند.

مثلث تدافعی ما و مثلث ویرانگر و فانتزیست آنها

اینیستا، ایسکو و سیلوا. قطعا اگر بخواهید برای خودتان فهرستی از ده هافبک تهاجمی یا وینگرهای برتر دنیا درست کنید حداقل نام دو نفر از این ستاره‌ها را در آن فهرست خواهید گذاشت. بازی اول اسپانیا مقابل پرتغال ثابت کرد اینیستا با وجود شرایط سنی‌اش همچنان یک الماس در میانه زمین اسپانیاست و ایسکو و سیلوا که در کارهای ترکیبی مثل اینیستا فوق‌العاده‌اند و باتکنیک بی‌نظیرشان قابلیت برداشتن بازیکن پیش روی خود، ارسال پاس گل و البته گلزنی را دارند. هر دو نفر فصل بسیار خوبی در تیم‌های‌شان پشت سر گذاشته‌اند و از کار انداختن‌شان برای مثلث خط میانی ما که غالبا عناصری تدافعی خواهند بود بسیار دشوار است و شاید تنها باید امیدوار باشیم حداقل یکی از این سه نفر در فرم ایده‌آل نباشد. البته حتما می‌توان با گرفتن فضا از این بازیکنان تکنیکی کارشان را سخت کرد که این مهم نیازمند قدرت بدنی بالا و تمرکز بسیار زیاد هافبک‌ها و مدافعان ماست. همچنین از آنجایی که هر سه بازیکن به شدت تکنیکی‌اند و انگار توپ به پایشان چسبیده بازیکنان مقابل‌شان را وادار به خطا کردن می‌کنند که بازیکنان ایران باید این خطاها را نوبتی و دور از مناطق حساس انجام دهند.

کاستا و مدافعان میانی ایران؛

مراقبت از دست‌ها یا پاها؟

دیگو کاستا را همه فوتبالدوستان می‌شناسند. مهاجمی که با قدرت بدنی بالا و حمل توپ مناسب ضربات دقیقی به چارچوب می‌زند و همانقدر که روی هوا مسلط است از پاهای قدرتمندش برای نواختن ضربات نهایی استفاده می‌برد. کاستا به اصطلاح مدافع چرکی است که مدام روی اعصاب مدافعان مستقیمش می‌رود و بعضا با گرفتن خطا یا شبیه‌سازی در زمانی که توپی در کار نیست باعث مواجه شدن مدافعان حریف با کارت زرد یا حتی قرمز می‌شود. از این جهت مدافعان میانی ما که احتمالا مشکل از زوج حسینی- پورعلی گنجی خواهند بود نباید وارد بازی‌های خاص کاستا شوند و حواس‌شان به تحرکات اضافه او بخصوص در محوطه جریمه باشد. در واقع مراقبت از این مهاجم اصالتا برزیلی از آن جهت دشوار است که غیر از توانایی ضربه زدن با پا و سر و استفاده مناسب از بدنش در جهت ستون کردن خود مقابل مدافعان پیش روی خود – که می‌تواند برای هافبک‌هایش موقعیت گل بسازد - از دست‌هایش به شدت استفاده می‌کند و ظاهرا همه جوره باید او را کنترل کرد که حتما کار دشواری خواهد بود.

بیرانوند- دخئا؛

صد متر فاصله، صد هزار کیلو فشار

دورترین دوئل ممکن در بازی بزرگ چهارشنبه شب بین دروازه‌بان‌های دو تیم خواهد بود. اگر در بهترین بودن دخئا تردید دارید حتما به این نکته معترفید که با یکی از سه گلر برتر دنیا سر و کار خواهیم داشت که بعضا مثل یک ستاره در تیم باشگاهی‌اش عمل می‌کند. دخئا در بازی با پرتغال اشتباه وحشتناکی داشت که واقعا از او بعید بود اما بعد از آن مسابقه از سوی همبازیانش حمایت شد و به نظر نمی‌رسد با مشکل روانی وارد نبرد با ایران شود. صد متر دورتر از او دروازه‌بانی مامور حراست از دروازه تیم ایران است که بر عکس دخئا در بازی اول نمایش موفقی داشت و بسیاری از اهالی فوتبال را به خود امیدوار کرد. بدون شک بیرانوند که مثل همتایش هزاران کیلو فشار روی شانه‌های خود احساس خواهد کرد در بازی با اسپانیا فشار بیشتری متحمل می‌شود که امیدواریم مثل علیرضا حقیقی که روز خوبی مقابل آرژانتین داشت او نیز از این میدان بزرگ سربلند بیرون بیاید؛ حتی بدون گل خورده و کلین شیت که حالا بیرانوند صاحب یکی از آنها نه در لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا که در جام جهانی است.