او که در داربی تهران روز کابوسواری را پشت سر گذاشت، پس از آن شرایط بسیار بهتری پیدا کرد و با به ثمر رساندن چهار گل، ارسال یک پاس گل و گرفتن دو پنالتی به شدت به تیمش کمک کرد. این طارمی با طارمی قبل از داربی خیلی فرق کرده و این مساله به وضوح مشخص است؛ اما آیا میشود در مورد این تحول ناگهانی فرضیهای داشت؟
واقعیت آن است که مصاحبههای طارمی پیش از داربی تهران به شدت بوی تبختر و تکبر میداد. مهاجم اول سرخها قبل از بازی گفته بود به شدت با رحمتی کری دارد، وعده داده بود اگر یک گل زد یک شادی خاص رو میکند و اگر دو گل زد چهار نشان میدهد. هیچکدام از این اتفاقها اما رخ نداد. پرسپولیس سه گل خورد و طارمی هم سه فرصت طلایی گلزنی را از دست داد. پس از آن دوباره دوران طلایی این بازیکن شروع شد؛ بیآنکه خبری از شادیهای خاص و کارگردانی شده باشد. طارمی به سپاهان گل زد و همراه با رضاییان به سمت هواداران دوید، دو بار دروازه الوحده را باز کرد و سادهترین خوشحالیهای ممکن را انجام داد، پس از آن هم گل بسیار زیبایی وارد دروازه نفت تهران کرد و تنها به سبک هادی نوروزی «قلب» نشان داد. بله، این همان طارمی محبوب و مورد انتظار هواداران است؛ بازیکنی که بیشتر از چگونه شادی کردن، روی چطور گل زدن تمرکز کرده و به نتیجه هم رسیده است!
مهدی طارمی در این فصل بخش زیادی از انرژیاش را صرف طراحی خوشحالیهای ابتکاری میکرد. همین افراط و زیادهروی باعث شده بود او هم خودخواهتر شود و در عطش رسیدن به لحظه انجام شادی بماند و هم تمرکز کافی را برای زدن گل نداشته باشد. حالا اما آقای گل سرخها از گلهای ساده و شادیهای پیچیده، به سمت گلهای پیچیده و شادیهای ساده حرکت کرده است؛ آنچه قطعا بیشتر هم مورد علاقه و پسند هواداران است. بیگمان یکی از بهترین تصاویر ثبت شده از پرسپولیس امسال، صحنه شادی غریزی و دستهجمعی سرخها بعد از گل دقیقه نود طارمی به الوحده است؛ جایی که رگهای سروش رفیعی داشت پوست دستش را پاره میکرد. این شادی، هیچ کارگردانی خاصی نداشت، اما اهمیت گل باعث شد همه ستارهها دیوانهترین و خوشرنگترین قاب سال را در کنار هم بسازند. پرسپولیسیها هم حتما این قاب را به شادی بیلیاردی، گهوارهای و ... ترجیح میدهند!