منصوریان سعی کرد به جای نبود بازیکنان غایب از داریوش شجاعیان در کنار چشمی استفاده کند. شجاعیان قرار بود شبیه به امید ابراهیمی نقطه اتصال خطوط استقلال باشد. شجاعیان اما با این نقش اینقدر غریبه بود که منصوریان در نیمه دوم جپاروف را جایگزین او کرد و شجاعیان را یک خط جلوتر فرستاد. جپاروف هم ناآماده بود و کند و جنگندگی لازم را نداشت. حتی با وجود بازگشت زودهنگام امید نورافکن و فرشید باقری هیچ کدام از آنها هم ویژگیهای امید ابراهیمی برای هماهنگ کردن استقلال را ندارند. از طرفی استقلال هم بدون دو هافبک دفاعی کاملا آسیبپذیر نشان داد و منصوریان احتمالا مجبور است از بازیهای بعدی و با بازگشت بازیکنان مصدوم و محروماش از دو هافبک دفاعی استفاده کند و تنظیمکنندهای مثل جپاروف و جباری را جلوتر استفاده کند. ابراهیمی گمشده منصوریان همان کسی است که هر دو ویژگی را دارد و منصوریان بیشتر از اینها هم نبود او را احساس خواهد کرد.