سیستمهای سهگانه فوتبال را همه ما میشناسیم. نوع اول، فوتبال یکپارچه هجومی است. تیم شما مالکیت توپ را در اختیار دارد و برای رسیدن به دروازه حریف، زمان بیشتری دارید. با استفاده از کیفیت بازیکنان در خط حمله، تیم حریف را تحت فشار قرار میدهید. در این سیستم، ایده خودتان را به حریف تحمیل میکنید.
مقابل این سیستم، فوتبال یکپارچه دفاعی است. توپ را آگاهانه به تیم مقابل میدهید و با نفرات زیاد در زمین خودی قرار میگیرید. بیشتر از نیمی از تیم وظیفه دفاعی بهعهده دارند. تقریبا تنها برنامه این تیمها برای رسیدن به گل، استفاده از ضدحمله است. سیستم دفاع- ضدحمله فقط باید به اتفاقات بازی دل ببندد.
سومین مدل هم نوبتی است. معمولا تیمهای متوسط رو به پایین جدول از این مدل بازی استفاده میکنند. سیستمی که در فوتبال ایران رایج است. خود تیمها هم نمیدانند چه میخواهند. هر پست، کار خودش را انجام میدهد. دفاعها وظیفه پوشش را بهعهده دارند. هافبکها نوبتی به دفاع و حمله کمک میکنند. مهاجمها هم وظیفه دارند گل بزنند.
در لیگ امسال پرسپولیس، تراکتورسازی و ذوبآهن از تاکتیک یکپارچه هجومی استفاده میکنند. به همین دلیل است که پرسپولیس جلوی تراکتورسازی و ذوبآهن دچار چالش میشود. این تیمها مقابل پرسپولیس همانطور بازی میکنند که پرسپولیس جلوی بقیه رقبایش قرار میگیرد. پس پرسپولیس نمیتواند از همان ظرفیت همیشگیاش استفاده کند. پرسپولیس جلوی تیمهای سوم تا میانه جدولی مجبور است روی ضربات ایستگاهی و خلاقیت بازیکنانش به گل برسد. البته اگر مثل بازی با گسترشفولاد داور، سدی برای این تیم نشود. قرمزها مقابل تیمهای پایین جدولی هم کمترین دردسر را دارند. تیمهای قعرجدولی در کنار استرس بازی با تیم بزرگ، به فکر این هستند که نتیجه بگیرند تا سقوط نکنند. پس مجبورند به حمله هم فکر کنند. تنها سیستمی که این پرسپولیس را متوقف میکند، سیستم مشابه خودش است. البته به جز تراکتورسازی و ذوبآهن بقیه تیمها در صورت استفاده از سیستم یکپارچه هجومی، باز هم توان مقابله با این پرسپولیس را ندارند؛ چه از نظر بازیکن و کادرفنی و چه از لحاظ ذهنی. این پرسپولیس یکپارچه حمله میکند و یکپارچه دفاع. حتی گاهی میبینیم بیرانوند شروعکننده حملات تیم است. پرسپولیس امسال از هر نظر قویتر از آن است که بشود جلویش را گرفت. مگر اینکه مانعی از داخل تیم سد راه قهرمانیاش شود.