شجاع راموس نیست!

البته شجاع به‌اندازه راموس خطا نمی‌کند و پنالتی نمی‌دهد و البته به‌اندازه او هم گل نمی‌زند. وجه مشترک این دو مدافع سرزن اضافه شدن آنها به خط حمله برای استفاده از ارسال‌های همبازیانشان روی ضربات ایستگاهی است. این تنها وجه مشترک آنهاست. نحوه جایگیری شجاع با همتای اسپانیایی‌اش کاملا فرق دارد. وقتی گل‌های به ثمر رسیده توسط راموس روی ضربات کرنر را مرور می‌کنیم به این نتیجه می‌رسیم که او مثل علی دایی از بیرون محوطه جریمه و بعد از زده شدن ضربه کرنر خودش را به نزدیکی محوطه شش‌قدم می‌رساند و ضربه نهایی را به سمت دروازه حریف روانه می‌کند. او در نزدیک‌ترین حالت ممکن از نزدیکی‌های نقطه پنالتی جایگیری را شروع می‌کند؛ کاملا دور از چشمان مدافعان حریف. البته او هنگام ارسال توپ از روی ضربات آزاد از گوشه‌ها به مدافعان حریف نزدیک‌تر است و معمولا با آنها من‌تو‌من و دست به یقه می‌شود.

اما با بررسی جایگیری خلیل‌زاده هنگام ضربات کرنر تیم پرسپولیس مشخصا می‌شود تفاوت او را با جایگیری راموس مشاهده کرد. حرکات آنها اصلا شبیه یکدیگر نیست. شجاع قبل از ارسال توپ دقیقا خودش را می‌چسباند به مهدی طارمی، مهاجم نوک تیمش و پشت سر او جای می‌گیرد. این باعث می‌شود مدافعان یارگیر این دو بازیکن کمی سردرگم شوند و وظایف خود را فراموش کنند. موقعی که توپ روی دروازه می‌آید شجاع خودش را از طارمی جدا می‌کند و در نقطه کور جای می‌گیرد تا ضربه نهایی را به سمت دروازه بفرستد. خلیل‌زاده که پیش‌تر مدعی شده بود هیچ‌کس در فوتبال ایران نمی‌تواند روی سرش توپ بزند، اخیرا متواضعانه‌تر مصاحبه می‌کند و یک‌بار در مصاحبه با همشهری ورزشی گفته بود که دیگر برای این ادعا پیر شده است.  با این‌حال او فعلا نسبت به همه همتاهایش در لیگ فوتبال ایران بازیکن خطرناک‌تری در محوطه جریمه حریف هنگام ضربات کرنر است. البته او یک راموس نیست؛ او یک شجاع است.