هرچند اقدام بازیکنانی مثل کاوه رضایی، آندو تیموریان، مجید غلامنژاد و دیگرانی که به AFC شکایت کردهاند به مذاق مدیران و هواداران استقلال خوش نیامده اما واقعیت این است که آنها به دنبال احقاق حق خود هستند. حقی که ماهها و سالهاست به دنبال گرفتنش هستند و پس از این که تمام راهها را امتحان کرده و نتیجه نگرفتهاند، راه شکایت به AFC را در پیش گرفته اند.
در این میان واکنش مدیران باشگاه استقلال کمی عجیب و در عین حال مثل همیشه و قابل انتظار بوده است. آنها به جای اینکه به دنبال حل مشکل و دادن مطالبات بازیکنان و مربیان سابق خود باشند، همچنان علیه آنها مصاحبه میکنند و با فرافکنی آنها را در مقابل هواداران قرار میدهند. مثلا پندار توفیقی دیروز در مصاحبهای گفت: «بردن شکایت به کنفدراسیون فوتبال آسیا صرفا باعث باطل شدن مجوز حرفهای و احیانا ممانعت از حضور در لیگ قهرمانان آسیا میشود. اینکه برای بازیکنان پول نمیشود. این اقدام صرفا برای کشورهای عربی از جمله عربستان فرصتی میشود تا به ایران آسیبهای دیگری بزنند.»
او در حالی این ادعاها را مطرح میکند که میداند این مصاحبهها هم کمکی به استقلال نمیکند و برای باشگاه پول نمیشود. روزها به سرعت میگذرند ولی استقلال هیچ اقدام عملی برای پرداخت بدهیهای خود نکرده است. اما مصاحبههای مدیران تمام شدنی نیست. آنها خطر بزرگ حذف از آسیا را رها کرده و تمام تمرکز خود را روی شکایت از میناوند گذاشتهاند تا او را ادب کنند! شکایتی که از همین حالا مشخص است راه به جایی نخواهد برد و نتیجهاش برای چند روز سوژه رسانهها و هواداران پرسپولیس خواهد شد. حتی اگر میناوند در این ماجرا محکوم شود باز هم دستاورد خاصی برای استقلال محسوب نمیشود و کسی به آن افتخار نخواهد کرد اما بیاعتنایی به خطر حذف از آسیا میتواند رسوایی و فاجعهای بزرگ برای مدیران این باشگاه در پی داشته باشد. امیدواریم مدیران استقلال شرایط را درک کنند، اولویتهای خود را از شکایت از میناوند به پیگیری مشکلات مالی تغییر دهند و هر چه سریعتر خطر حذف از آسیا را از سر استقلال و هوادارانش کم کنند.