هافبک پرسپولیس برگشت به همان جایی که باید باشد

یک خط قبل از دروازه حریف. این بار نه رضاییان می‌توانست جای او بازی کند؛ و نه علیپور می‌توانست امیری را یک خط عقب‌تر بنشاند تا خط هافبک پرسپولیس بدون فرشاد چیده شود. دفاع چپ پرسپولیس در بازی با الهلال، که البته نمایش قابل قبولی داشت و توانست رضایت برانکو را جلب کند، برای بازی با الوحده به عنوان هافبک چپ وارد زمین شد. پستی که دوباره احمدزاده دونده و پرهیجان را به بازی چشم‌نواز پرسپولیس گره زد و دوندگی و پرس شدید او در میانه میدان، کلافگی خط هافبک حریف را به دنبال آورد.

رد پای پررنگ احمدزاده در حملات پرسپولیس، ساق‌های دونده و بیگانه با خستگی‌ او در همه نقاط زمین و نقش موثرش روی گل سوم و پیروزی‌بخش قرمزها، نشان از انگیزه فراوان احمدزاده برای این بازی داشت. فرشاد آنقدر با انگیزه بود که در طول نود دقیقه، 82 بار توپ را لمس کرد. بیشتر از هر بازیکن دیگری درون مستطیل سبز ورزشگاه ابوظبی. انگیزه‌ای که در خانه حریف، فرشاد را وادار کرد تا در آخرین لحظات بازی باز هم امیدوارانه به دل باکس اماراتی‌ها بزند. حرکتی که یک خطا در موقعیتی کاملا مناسب برای پرسپولیسی‌ها به دنبال داشت و روی نبوغ رفیعی و طارمی، سه امتیاز را برای برانکو و شاگردانش کادو آورد. جشن پیروزی قرمزها، جشن آزادی احمدزاده هم بود. فرشاد نشان داد تفاوت حضورش در سمت چپ خط دفاعی، و حضور در خط هافبک، از زمین تا آسمان است. ستاره‌ای که نباید به پای کمبود مهره در سمت چپ خط دفاع پرسپولیس بسوزد.