من دو بازیکن را به طور ویژه دوست دارم؛ خسرو حیدری و مهدی رحمتی. اما این دو نفر بازیکن من هستند و نه چیزی بیشتر. چیزی خارج از عرف شامل حال این بازیکنان نمیشود.
امتیاز ویژهای برای بازی کردن در ترکیب برای آنها قائل نیستم و در تیم من کسی بابت جایگاهی که دارد، رانتی در اختیار نخواهد داشت. این دو بازیکن تنها یک رانت دارند و آن هم رانت برای سابقهی زیاد حضور در استقلال است و اجازه نمیدهم شان و قداست آنها به هیچ عنوان شکسته شود. اگر بازیکنی حدود خود را با این دو نفر رعایت نکند، هر کسی که میخواهد باشد، برای من تمام میشود. بازیکنی که من احساس کنم از مسیر برخورد صحیح با این دو نفر خارج شده از نظر من منفور به حساب میآید و حتی حاضر به نگاه کردن به او نمیشوم.
من خودم هم هیچوقت این رفتار را با امیر قلعهنویی، جواد زرینچه و صادق ورمزیار انجام ندادم. من هیچ گاه از چهارچوب خودم خارج نشدم و در برخورد با بزرگترها هیچ گاه کلمه «آقا» از ادبیاتم حذف نشده است. هنوز برای منصوریان که سرمربی استقلال است، ورمزیار؛ آقا صادق، قلعهنویی؛ امیر خان و حمید بابازاده - که مربی دروازهبانهای تیم ماست-؛ حمید خان بوده و خواهد بود.
کسی از چهار چوب اخلاقی من خارج شود مطمئنا با او برخورد خواهم کرد و اهل مماشات نیستم. بعد از این دو نفر که گفتم، یعقوب کریمی و امید ابراهیمی با توجه به سبقهای که دارند نفرات بعدی این لیست هستند. اما یک موضوع دیگر هم وجود دارد که باید در این مورد آن را بگویم و آن هم این است که هیچ گاه اجازه نخواهم داد تا بزرگترهای تیم نسبت به جوانان جفا کنند.
جوانان از طرف من همیشه حمایت میشوند و سعی کردم تا همیشه سپر جوانان تیمم باشم. برای بازی کردن و حضور در زمین بازیکنان برای من یکسان هستند اما در نهایت رحمتی و حیدری از لحاظ اخلاقی بازیکنان متمایز من به شمار میروند.