اواسط لیگ شانزدهم بود که امیر عابدینی بارها در مصاحبههایش از شایستگی پرسپولیس برای کسب عنوان قهرمانی سخن گفت و حسابی برای این تیم تبلیغ کرد. این حرفهای عابدینی جنجال زیادی در فوتبال ایران راه انداخت. شاید هم او به عنوان سرپرست کمیته اقتصادی فدراسیون فوتبال و نیز عضو هیاترییسه سازمان لیگ نباید چنین بیمحابا نظرات و سلایق شخصیاش را در مورد یک تیم اعلام میکرد، اما عابدینی عقیده داشت به عنوان مدیرعامل اسبق پرسپولیس و یک فرد صاحبنظر در حوزه مسایل فنی، این حق را دارد که کیفیت ممتاز و بینظیر پرسپولیس را یادآوری کند. هر بار که عابدینی یکی از این مصاحبهها را انجام میداد، موج بزرگی از اعتراض هواداران باشگاههای رقیب به وجود میآمد و آنها در فضای مجازی این عضو ارشد فدراسیون
فوتبال را متهم میکردند به اینکه به پیروزیهای پرسپولیس کمک میکند! این در حالی است که حتی در همان مقطع هم داوریها و تصمیمگیریها به ضرر تیم برانکو بود؛ طوری که مثلا در بازی پرسپولیس با گسترشفولاد شاید برای اولین بار در تاریخ لیگ برتر ایران یک بازیکن تیم تبریزی دو کارت زرد گرفت، اما از زمین اخراج نشد! و یا صبح روز بازی پرسپولیس با
نفت آبادان که در تعطیلات
نوروز هم بود، ناگهان محرومیت هواداران
نفت بخشیده شد و آنها به شکست پرسپولیس کمک کردند. همه این شواهد وجود داشت، اما مصاحبههای آتشین عابدینی در دفاع از کیفیت فنی پرسپولیس همچنان باعث تحریک رقبا میشد.
وقتی سرخپوشان کارشان را در لیگ قهرمانان آسیا ضعیف شروع کردند و حتی در آستانه حذف از مرحله گروهی رقابتها قرار گرفتند، مخالفان این تیم محکمتر از همیشه فریاد زدند ادعاهایشان درست بوده و چون در لیگ قهرمانان کاری از دست عابدینی و امثال او بر نمیآید پرسپولیس به این وضع دچار شده است. پاسخ منطقی این مساله هم میتوانست اشاره به بدشانسیهای پرسپولیس و البته گروه دشوار این تیم باشد، اما منتقدان فقط یک کلمه را مدام تکرار میکردند؛ عابدینی! حالا که چند ماهی از آن داستانها گذشته، پرسپولیس به عنوان تنها نماینده ایران خودش را به جمع هشت تیم برتر قاره رسانده، آن هم در حالی که دیگر نمایندگان کشورمان حتی در نزدیکیهای صعود هم نبودند. همچنین الهلال به عنوان همگروه پرسپولیس در گروه مرگ هم صعودی مقتدرانه داشت تا معلوم شود کامیابیهای سرخپوشان ربطی به دخالت مدیران فدراسیون نداشته و واقعا از استخقاق فنی شاگردان برانکو نشأت میگرفته است.