زنگ خطر برای بسکتبال ایران؛ تیم ملی بسکتبال در آستانه یک سونامی

اوشین ساهاکیان یک ماه پیش از آغاز بازی‎های آسیایی جاکارتا با تیم‌ملی خداحافظی کرد تا یکی از بزرگ‌ترین ارکان تیم‌ملی و عضو نسل طلایی بسکتبال ایران جای خالی‌اش را در جاکارتا حسابی نشان دهد. حالا گفته می‌شود این پایان ماجرا نیست و انگار اوشین آخرین عضو جداشده از این نسل نخواهد بود. فارغ از اینکه برخی ستارگان به‌واسطه سن و سال‌شان دیگر مدت زیادی نمی‌توانند برای بسکتبال ایران بازی کنند بلکه برخی بازیکنان که هنوز هم فرصت بازی دارند به‌خاطر مشکلات فراوان و عدم توجه به این رشته دیگر نمی‌خواهند به بازی ادامه دهند. به‌ویژه این روزها که حتی برخی کارشناسان معتقدند بسکتبال ایران شاید نتواند در بازی‌های آسیایی به طلا دست یابد این نگرانی بیش از گذشته شده است. در شرایطی که همه عزم و تلاش ستاره‌ها کسب این افتخار و اضافه کردن قهرمانی بازی‌های آسیایی به ویترین افتخارات است، بسکتبال ایران بعد از این مسابقات قطعا با بحرانی جدی روبه‌رو خواهد شد. بحرانی بانام رفتن ستاره‌های نسل طلایی و بدتر از آن، نبود پشتوانه‌ای برای جبران جالی خالی‌شان.

آغاز ترک تیم‌ملی با اوشین
پست شماره 4 بسکتبال ایران بعد از مدت‌ها تلاش برای بسکتبال ایران و بعداز یک پیروزی خانگی و درحالی که می‌توانست جاکارتا را هم تجربه کند از تیم‌ملی خداحافظی کرد.ساهاکیان هیچ‌وقت اهل حاشیه نبود اما گفته می‌شود شرایط تیم‌ملی دیگر برایش سخت‌تر از همیشه شده بود. به‌ویژه اینکه همه امید او و هم‌نسل‌هایش طلای جاکارتا بود و نتایج تیم‌های آسیایی در مسابقات انتخابی سهمیه جهانی نشان از راه دشوار تیم‌ملی برای قهرمانی در جاکارتا می‌داد. حالا هم حرف و حدیث‌هایی از ادامه روند این خداحافظی‌ها شنیده می‌شود. اگرچه تا به‌امروز هیچ خبر رسمی منتشر نشده است اما شنیده‌های زیادی از ماندن برخی ستاره‌ها تنها تا بازی‌های آسیایی حکایت‌ می‌کنند. بسکتبال ایران و به‌ویژه نسل طلایی که افتخارات زیادی در چند سال اخیر برای این رشته کسب کرده‌اند، قهرمانی بازی‌های آسیایی را به‎عنوان یک جای خالی در ویترین افتخارات‌شان حس می‌کنند و حالا و در این روزها همه امیدشان کسب همین مدال است. بعد از این مسابقات اما گفته می‌شود برخی بازیکنان دیگر هم قدم در مسیر اوشین بگذارند و خداحافظی کنند.

کدام بازیکنان می‌روند؟
آرن داوودی، گارد راس تیم‌ملی بسکتبال ایران که در چند مسابقه اخیر هم از او استفاده نشد و روی نیمکت نشسته بود به‌نظر می‌رسد جزو یکی از افرادی باشد که بعد از جاکارتا خداحافظی کند. در شرایطی که مشخص نیست کادر فنی چه تصمیمی دباره نحوه استفاده از پتانسیل‌های گارد راس‌هایش دارد او یکی از اصلی‌ترین گزینه‌هاست. اصغر کاردوست هم شرایط مشابهی دارد. سنتر تیم‌ملی که مصدومیت و ناملایمتی‌های زیادی را تحمل کرد مدت‌هاست از زمین بازی هم دور است. حامد حدادی و صمد نیکخواه بهرامی هم در این گروه قرار دارند. اگرچه این دو بازیکن کماکان در تیم می‌درخشند و جزو ستون‌ها هستند اما رفتن‌شان دور از پیش‌بینی‌ها نیست. حتی شنیده‌هایی از احتمال خداحافظی ارسلان کاظمی خبر می‌دهد. بازیکن جوانی که فرصت زیادی برای بازی دارد اما در این مدت نقدهای زیادی به وضعیت بسکتبال و بی‌توجهی مسئولان داشته است.

بدون حامد حدادی با حامد حدادی 
افشین رضاپور، کارشناس بسکتبال معتقد است عدم پشتوانه‌سازی خطری جدی برای آینده این رشته است: «بسکتبال ایران به تیمی با حامد حدادی و بدون حامد حدادی تقسیم می شود. چه از لحاظ فیزیکی و چه از لحاظ سیستم بازی. در بخش اول اگر به دنبال بازیکنان بلند قد همچون حامد برویم و مجموعه‌ای از بازیکنان 2متر و 15سانتیمتری هم پیداکنیم بعدش چه می‌شود؟ آیا سیستم استعدادیابی درستی داریم؟ بعد آن آیا سیستم آموزشی مناسبی برای پرورش این بازیکنان در دست داریم؟در شرایطی که بسکتبال در تمام این سال‌ها به فکر رده‌های سنی پایه نبوده، استعدادیابی نکرده و آموزش نداده آینده بسکتبال به‌طور جدی با مشکل مواجه خواهد شد. آن هم بعد از اینکه ستاره‌هایمان که همان تشکیل‌دهنده نسل طلایی هستند به ترتیب بروند.» رضاپور با اشاره به سیستم نتیجه‌گرایی و تاثیر آن بر روند مربیگری بسکتبال ایران عنوان کرد: «بسکتبال در این سال‌ها نتیجه‌گرا بوده و هست. حتی اگر در جاکارتا هم به طلا برسیم بعد از آن، چه می‌شود؟ چه چیزی برای آینده این رشته داریم؟ نتیجه‌گرایی باعث شده تا مربیان ما هم به‌دنبال بازیکنانی بروند که کارایی‌شان بیشتر و سریع‌تر باشد و به‌همین دلیل ما بازیکن پرورش نداده‌ایم. چون مربیان ما خواسته اند با همان بازیکنان همیشگی به نتیجه برسند و کارنامه و روزمه خود را کامل کنند.»
 فارغ از نتیجه تیم‌ملی بسکتبال ایران در بازی‌های آسیایی جاکارتا؛ طلا یا هر عنوانی دیگر نگرانی اهالی این رشته در حال حاضر مربوط به پدیده تغییر نسل است. پدیده‌ای که با عدم پشتوانه‌سازی به‌ویژه در یک دهه گذشته، آینده نامعلومی برای این رشته ساخته است.