بسیاری از افراد کاملا اجتماعی هستند و تمایل زیادی به رفت و آمد با اطرافیان و دوستان خود دارند اما برخی دیگر به برقراری ارتباط تمایلی نداشته و در اجتماع به عنوان فردی خجالتی، کم رو و انزوا طلب شناخته می شوند.
این افراد در محیط مدرسه یا کار یا هر فضای دیگری از ورود به جمع ها خودداری می کنند و به تنهایی کارهای خود را پیش می برند و در کارهای جمعی مشارکتی ندارند. گوشه گیری ویژگی است که گاهی افراد از دوران کودکی با خود به همراه دارند، اما گاهی انزوا طلبی و گوشه گیری در دوران دیگر زندگی دیده می شود.
انزوا طلبی یک نوع اختلال اضطرابی است که در آن فرد به دلیل احساس ترس، حس به دام افتادن، درماندگی و یا خجالت زدگی از ارتباط با دیگران دوری می نماید و تنها ماندن را ترجیح می دهند.
انزوا طلبی و کناره گیری از جمع می تواند دلایل مختلفی داشته باشد شامل:
افسردگی یکی از بیماری های روانی شایع است که یکی از نشانه های آن انزوا طلبی و گووشه گیری می باشد. معمولا افراد افسرده تغییر رفتار داده و پیش تر شخصیتی اجتماعی داشته اما اکنون به گوشه گیری و منزوی شدن تمایل پیدا می کنند. نشانه های افسردگی ممکن است تا سال ها پنهان بماند.
گاهی انزوا طلبی و غیر اجتماعی بودن یک ویژگی درونی و به دلیل ژنتیک و تربیت خانوادگی است. شخصیت های درون گرا کم حرف و تنها بودن را ترجیح می دهند و از شرایط خود راضی هستند. درون گرایی نباید دستاویز تمسخر، انتقاد و یا تحقیر قرار بگیرد.
گاهی انزوا طلبی و غیر اجتماعی بودن به دلیل ابتلا به اختلالات شخصیتی مثل شخصیت اسکیزوئید و شخصیت اجتنابی است. شخصیت اسکیزوئید علاقه ای به تعامل با دیگران ندارد اما شخصیت اجتنابی دوست دارند در جمع باشند اما دائما نگران هستند مورد تمسخر دیگران قرار بگیرند.
انزوا زمانی اختلال محسوب می شود که باعث عذاب فرد شده و کارایی او را تحت تأثیر قرار دهد. هنگامی که فرد به طور تقریبا دائمی، از لذت های گذشته خود دوری کرده و دیگر شرایط پذیرش افراد و شرکت در جمع ها را نداشته و به سمت افکار خودکشی و پوچ گرایی درباره زندگی کشیده شود، باید درمان را مورد توجه قرار دهد.